Hani; çok istediğimiz herhangi bir işin yolunda yürümediğini gördüğümüzde veya çok hayal ettiğimiz bir zirveye ulaşamaz duraksadığımızda ya da çok arzuladığımızın sahibi biz olamadığımızı yaşadığımızda; oldukça derin bir iç parçalamasıyla fetyat-figan eder ve olan hayat ışığımızı söndürerek kaybetmiş oluyoruz. Hey hat ki hey hat; egoist benliğimize ömrümüzü feda edişimize… Ne yani; sanki o bizi iç derinimizden parçalayan ve akabinde de egomuzda simsiyah bir iz bıraktıran sebeplerin hepsi birden lehimize işlenmiş olsa ne yazar, nefsimizi anlık tatmin etmesi dışında… Ne sevdiklerinin ölümüne, ne de kendi ölümüne bir çareye cereyan eden çözüm olabilemezler ki, hem de hiç biri ansızın toprağa bir nefes olmamıza engel olabilemez. Ve dostlar, bu hayatta sevginin paylaşılmasına, dayanışma ve birlik-beraberlik içerisinde her türlü kardeşlik duygusunu aktarılmasına engel tanımadan; hiç bir şey pahasına asla ihmal edilmemesi gerektiğini bilirim ve bunun da hayatın en manidar ve olması lüzum gerektiren en doğru, en iyi ve en güzel olduğu hakkın inancı içerisindeyim.
Birbirimizi ihmal etmemesi duasıyla; olan birlikteliğimizde en sevgili kalabilmemiz dileğiyle.
