Zihnimdeki o kara delikten,
zamanla geçer dedikleri ne varsa;
an geliyor işlenmiş bir maden gibi çıkıyor.
Elbet geçiyor usta.
Ama o ilk gün…
Mızrağın ciğerimle alay ettiği o gün,
neleri götürüyor bir bilsen.
İçimden konuşur oldum zamanla.
Her hecenin altını üvey kırmızı ile çiziyorum.
Bakma sen sessizce başımı salladığıma.
Hâlim kırık bir sandık.
Gözlerim uzanırken yollara,
oturup bekliyorum annemi.
Önümü iliklesin diye.
İnsan küçükken değil,
büyüdükçe üşüyormuş usta.
Bir cevap yazın