Onu odanın ortasında yere çömelmiş, elindeki bir şeyi evirip çevirirken buldum. İki haftadır haber alamamıştım. Merak içindeydim. Ortak tanıdığımız herkesi aramıştım. Kimse onu ne görmüş, ne de onunla konuşmuştu. İşten bir iki ay önce çıkarıldığını öğrenmiştim iş yerini arayınca. Şaşırdım. Neden bana bundan bahsetmemişti? Emel’le aralarının birkaç aydır bozuk olduğunu biliyordum. Çocuğu alıp annesine gittiğini de. Onu da aradım defalarca fakat bir türlü açmadı telefonunu. Ben de vazgeçtim. En iyisi evine gitmek, diye düşündüm. İzin alıp erken çıktım işten, üç saatte vardım İstanbul’a.
Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Basamakları üçer beşer çıktım apartmana varınca. Israrla basmıştım ziline. Apartman kapısını açan olmayınca kapının önünde durmuştum ne yapacağımı düşünerek. Kimseyi de tanımıyordum ki! En sonunda birisi dışarı çıktınca hemen içeriye dalmıştım. Kapısı yarı açıktı. Aceleyle ittirdiğimde acı bir gıcırtı yankılandı boşlukta. Apar topar içeriye girdim.
‘‘ Ne yapıyorsun? ’’ Sesimdeki öfkeyi bastırmaya çalışıyordum. Bir yandan alnımda biriken terleri elimin tersiyle silerken. Kelimeler kesik kesik çıktı ağzımdan. Kendi sesim tuhaf geldi bana birden. Ürperdim. Etrafıma bakındım. Ev tamamen boştu.
‘‘ Ne oldu? ’’ Diye haykırdım. O hâlâ aynı pozisyonda elinde ne olduğunu göremediğim nesneyle uğraşıyordu. Odanın içine nereden geldikleri belli olmayan gölgeler doluştu. Hep birlikte boş duvarlarda eşsiz bir şov başlattılar. Bir zamanlar orada asılı duran çerçevenin duvarda yarattığı ize gelince durdular, fakat içindeki boşluğu dolduramadılar. Ardından sokak lambasının ışığı odayı belli belirsiz aydınlattı. O ışık altında onu iyice küçülmüş gördüm. Daha dikkatlice baktım. Odaya ilk girdiğimde nasıl da fark etmemiştim! Kamburu çıkmıştı, zayıflamıştı. Sanki çekmişti. Yıkanınca bir beden küçülen giysiler gibi. İnsan hiç çeker miydi? Çekerdi galiba. Onu böyle görünce anladım. Ağabeyim iyiden iyiye çekmişti.
Mutsuzdum. Başımı çıplak pencereye dayadım. Nasıl olabilirdi bu? O hep güçlü değil miydi? Zayıf olan bendim. Korunması gereken. Hiçbir şeyden korkmadım ben bu yaşıma kadar. Nasılsa ağabeyim vardı. Üstlenirdi her şeyi, bir çözüm bulurdu getirirdi önüme bir sorunum olduğunda. Tek ailem. Onlardan geriye kalan. Akşamım telaşını üstlenmiş sokağa attım duygularımı. Çocukluğumu izledim pencereden. Sonra ilk gençliğimi. Onsuz bir an yoktu belleğimde.
Ayağa kalktığını duydum. Yavaş adımlarla yanıma geldi, omzumu sıktı.
‘‘ Beni götürür müsün? ’’ Diye sordu.
‘‘ Hadi,’’ dedim. ‘‘ Ne duruyoruz sanki? ’’
Odanın bir köşesine atılmış bavulunu gösterdi. Üzerine yığılmış giysilerin bir kısmı yere düşmüştü. Topladık onları birlikte. Tek kelime çıkmadı ağzından. Ben de bir şey sormadım. Yalnızca, ‘‘ Her şeyi götürmüş demek,’’ dedim. Başını salladı. ‘‘ Boş ver,’’ dedi. Bavulu kapattık. Cebinden çıkardığı ucuz pazar malı kırmızı yarış arabasını gösterdi.
‘‘ Daha yeni almıştım. Unutmuşlar,’’ diye gülümsedi. Gülümsemesi dudaklarında derin bir iz bıraktı.
Üzülme, diyemedim. Başını çevirdi. Gözlerine bakmamı istemedi. Bakmadım.
‘‘ Eee, ne yapacaksın oğlum? Parasız adamı sokaktaki köpekler bile sevmiyor.’’
‘‘ Her şey düzelir,’’ dedim. Belki de demedim.
Eski bavulla dışarıya çıktık. Yağmur yağmaya başlamıştı.
‘‘ Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak,’’ dedi.
Hiçbir şey eskisi gibi olmadı.
Bir cevap yazın