Hayat bu mu ? dedi Tayfun, üç kere havaya ateş etti. Nazan tam karşısında duruyordu. Bir şeyler oluyordu ne olduğunun kimse farkında değildi. Namlunun ucundan çıkan duman, havaya karışan barut kokusu ve Nazan’ın soluksuz nefesinde gizliydi her şey, bitmemiş bir inşaatın soğuk duvarlarına yansıyan gölgeler kadar gerçek durmanın peşindeydi Tayfun.
Elindeki silahı yavaşça yere bıraktı Ve Nazan’ın yanına yaklaştı, ellerini tuttu ve cebinden sigarasını çıkardı Nazan’ın dudaklarına iliştirdi. Yapacağı konuşmaya sigaranın eşlik etmesini istiyordu.
‘’Seni sevdim bunun bir anlamı olmalıydı gözlerinde, göremedim. Gözlerini bıraktım ellerine baktım ellerinde gördüğüm sadece korkuydu.’’ Dedi Tayfun. Beni mahvetmekten korkmuyordu Nazan, bu korku birazdan ölecek olmanın korkusuydu. Benim çoktan öldüğümün farkında bile değildi.
Hiçliğin içinde bir hiçtik sadece, gerçek olan tek şey annemin sevgisiydi. Annem gibi sevmeyi hiçbir zaman beceremedim. Nalan, belki sevdi beni belki de bulmacada çıkan boşluğu doldurdu benimle sahiden herkes bir öncekinin boşluğunu doldurmak için var olmuyor muydu ? Nazan gelip geçerken bu coğrafyadan, ben bir kez daha ölüyordum.
Tayfun kendini vurdu. Nazan’a kıyamadı ben ise tüm bu olup bitene şahitlik ederek intihar ettim. Geriye kalan sadece ben ve Nazan’ın unutkan suratıydı. Giden gitmişti gidilecek yol bitmişti. Annem, ben ve kedim Rıfkı bu dört duvarlı soğuk evde Tayfunun kafasından çıkan kurşun ile hayatın peşine düştük.
Bir cevap yazın