Kendi kedine boş bir odada yatıp, yapabileceği sınırsız şey varken yine hiçbir şey yapmıyor belki de yapamıyor olmanın acısı vicdan sızlatıyor. Tam yirmi dört sene oldu. Genç kategorisine dahi alınmadığımı idrak ettiren her bir reklama sövüyorum. Sitemli bir tebessüm dudaklarımı büküyor. Neler hayal ettim, neler oldu… Hepsini ben istedim, ben yaptım, ben yaşadım. Dümenim duygularımın elinde, savuruyorlar beni o kıyıdan o kıyıya. Gittiğim ve ayrıldığım her kıyıdan edindiğim en büyük tecrübem, benden daha kıymetli bir şeyle karşılaşamayacak olmam. Bir parçam her bir defasında bir yerlerde kalsa da, geriye kalan ben ne kadar azalsa da, ben olmaktan bir şey kaybetmediğimi gördükçe mutlu oluyorum.
Anka kuşu misali her defasında kalan yıkıntıların arasından yeniden ayağa kalkabileceğimi öğrendim. Hey, yıkılmak ne kadar kolay öyle! Dünyanın en mutlusu olduğuna inanırken ertesi gün cehennem çukurlarında kıvranmak ne kadar kolay… ‘Carpe diem’ diyordum. Demeyeceğim. Anlık mutluluklar yetmiyor, kimseye yetmeyecek. En büyük yanılgı, yanılmayınız. Stabil bir mutluluğa sahip olamadıktan sonra hayat heyecanını kaybediyor. Hem nereye kadar baştan sarabilirsin ki her şeyi? Her yeni insan ruhundan kocaman parçaları da beraberinde götürüyor. İşte bunlarda güven problemlerine yol açıyor.
“Kızlar, erkeklere güvenmeyiniz.”
Hah! Ne kadar da ironik bir klişe… Ama klişelerin ne kadar büyük haklılık payına sahip olduğunu anlayacak kadar büyüdüm artık. Hem ne yani, hayat sadece kadın-erkek ilişkisinden mi ibaretmiş? Yok canım daha neler! Tabi ki öyle! Düşünün, şu hayatta yaşanılan her şey ama her şeyin; savaşların, barışların ve dahi dünyayı temelinden oynatan her bir hadisenin başkahramanı gerek aşikâr gerek gizli ama bir kadındır…
Kadın, güç ifade eder çünkü. Sahip oldukları en güzel ve en vasıflı kadın ile güçlenip kendi aralarında dayılanan krallar, imparatorlar tarih sayfalarını süsler. Bunları mafya babaları, köy ağaları, mahalle ağabeyleri vs. diyerek çeşitlendirebiliriz elbette… Ha evet, inançta çok büyük bir itici güçtür. İnanç ve kadın-erkek ilişkisi. İşte tüm dünyanın temelinde yatan asıl gerçek bunlardır. Biz ne yapıyoruz? Kendi küçük dünyamızda taht oyunları oynuyoruz, saçma sapan kişilerle. Bir kaybediyoruz bir kazanıyoruz. Ne alçaklıklar, ne sahtekârlıklar, ne cüretkarlıklar, ne fedakarlıklar ve daha neler neler görüyoruz… Her bir tanıdığımız kişi ile dünyaya bakış açımız anında değişiyor. Pembe gözlük hikâye, binbir çeşit gözlük var şu hayatta. Ve her defasında bir tanesiyle hayata bakıp, tutunmaya çalışıyoruz. Kimi zaman önümüzü göremiyoruz bu gözlüklerle, kimi zaman ufka bakıp berraklaşan görüşümüzle seviniyoruz, kimi zaman kararıyor her taraf, kimi zaman aydınlanıyor, kimi zaman dehşete düşüyoruz, kimi zaman da aptalca gülmekten düşünemiyoruz… İşte böyle envai çeşit gözlük var. Duygu gözlükleri. Karşındakinin sana benliğiyle hediye ettiği… bazen kendine ait olan esas gözlüğün sağlamdır, değiştirmez öyle kendini kolay kolay. Bu durumda diğerini takmak konusunda ısrarcıysan eğer sinema salonunda 3d gözlüğü miyop gözlüğün üzerine takmış gibi bir hal yaşarsın. Rahatsız edicidir. Emanettir. Sahiplenemezsin o görüşü. Ve asla kalıcı değildir… Seninkiyle en uyumlu gözlüğü bulduğunda mutlu olacaksın. Hayata bakışının aynı olması her ıvır zıvır hobinin, zevkinin birbirinin aynı olması demek değildir ama. Sakın ha! ‘ Ay benim kız-erkek versiyonum! ’diye kaptırma kendini kimseye. Sana söyleyeyim, öyle bir şey yok. Fıtraten olamaz, mümkün değil. O aptal pembe gözlükleri çıkar da sahici gözlüklerinle realiteye bak. İşte o zaman görürsün ya da göremezsin taktığın şapşal gözlüklerle önünü görüp göremeyeceğini…
Bir cevap yazın