Yalnızlığı hissediyorum derin kalabalıklarımda,
Her yanımdan kahkahalar fışkırıyor.
İçimde akan yaşları engellemek zor.
Arada dışarı taşıyorum kör karanlıklarımda,
Yumuşak ama yassı yastığım karşılıyor,
Vatanından ayrılan dertlerimi.
Peşinden hasret yağıyor derinlere.
Yalnızlığım geçit vermiyor.
Kimseler bu yalnızlığı sona erdirmeğe,
Yetecek kadar ben değil.
Odam acı konuşmaların kürsüsü.
Gelecek olanla konuşan ben değilim.
Doğrusu kalemi tutan da ben değilim.
Geceye konuşanım ben,
Acılarını mutlulukla silen benim yine.
Kelimelerim engel bana.
Ses tellerim düşman mutluluğa.
“ Mutlu olmak istiyorum” demek,
Zamanda gözyaşı aramak kadar zor.
Yalnızlığı bırakamıyorum ortaya.
Kalabalık olmak neden bu kadar zor?
Bir cevap yazın