Kaygılar büyüyor
kendi gölgen de
bir zindan hücresinde gibi
kapalı
Sabah aynı
kızıl akşam üstleri de
sofrada küflenmiş
umut kırıntıları
Kalbin ah!
dert kuyusu
sözcüklerin asıldığı
saç diplerinden
Tozu ile ağır
rafa kaldırılan adın
tarih kadar eski
damağında rüzgarın
bir şarkı ki
şimdilerde unuttuğun
ey iyi yürekli kadın!
ateş suyun yeter
kırmaya
bütün buzları
çünkü ilk öğreten sensin
en güzel duyguları
Bir cevap yazın