Kalemim dondu. Işık asil bir çekingenlikle masama sokuldu. Son 10 senesinde titremekle meşgul olan ellerim hareketsiz kaldı. Aklım, ciddi bir adale sakatlığı geçirdi. Yüreğim fena bir aparkat yedi, ağzı yüzü dağıldı. Çok manyak yaşadım ben şu hayatı. Fark etmedi insanlar. Bütün aynalar anlaşmıştı ve beni kandırıyorlardı sanki. “Aynalardaki ben” in ben olduğumu hiç kabul etmedim. Ve iskeletini göstermedi bana aynalar. Kırgınım. Aynalara ve ayna yüzlü insanlara… Çok okudum. Aldığım tavsiyelere uygun şekilde elime ne geçerse okudum. Ve 70’imde anladım. İnsan eline ne geçerse okumamalıymış. Güvendiğim insanlar kandırdı beni. Aşık oldum. Yaşam ile ölüm arasında bir bayrak sallamaya benzettim aşkı. Ve hiç taviz vermedim. Yanlış çizilmiş sınırları yeniden çizme görevini üstlendim. Silahı çıkardım ve çektim tetiği. Islandım. Yağan yağmur beni kaygılandırmadı. Aramız iyiydi onunla. Verdiği tüm selamları aldım. Bulutlar dertlerinden arındıkça ferahladım. Mutlu oldum. “Ben de akarım belki bir gün yeryüzüne.” diye düşünüp iç çektim. Islandım. Islanmaktan hiç korkmadım. Ve bir gün… Işık soysuz bir cesaretle çekip gitti. İşte tam da o zaman… Çözüldü kalemim.
Bir cevap yazın