Düştü bir aşk ateşi, yandı Kalender,
Ne malı umursar, ne de bir meğer.
Dünya bir gölgeydi gözünde onun,
Hakikat yolunda bir garip sefer.
Kimisi sır oldu ince kelamda,
Kimisi aşk ile döndü selamda.
Şems’in ateşiyle tutuştu canlar,
Otman Baba erdi taşla, tamamda.
Ne tahtı ne tacı ne süslü saray,
Onlar için aşk var, gerisi aray.
Bir lokma bir hırka yetti de geçti,
Dünyaya sırt verdi, ahireti say.
Yolun tozundadır sırra erenler,
Görünüş değişir, özdür bilenler.
Bir Şems, bir Koyun Baba misali,
Aynı deryada saf suya dönenler.
Sesleri yankılanır zaman içinde,
Kimi zarif bir söz, kimi çetin bedende.
Ama hepsinin yolu aynı pınardan,
İlahi aşk taşar her bir nefeste.
Mehmet Özgür Ersan Abdal Özgür Derviş
Bir cevap yazın