Uzunca iki mezar kazdık
Kalbimi tenimden
Tenimi senden ayıran çizgiler
Keskinliği kokusundaki kanımdan gelen
Belirsiz çizgiler çektik bütünlüğümüze
Güller dikti annem mezarıma
Tohumlarına kan bulaştı
Belki de toprak kanımı sevdi
Akan kanımla güç buldu
Kalbimi yanına kalbini yanı başıma aldım
Kalbin acıma ağladı
Öldürsün diye verdiğim bıçağı
Kendiyle bileyişi bu yüzden
Kalbime sapladığı bıçakla
Ancak mezarında bile öldürülen birisinin
Mezarındaki güller böylesine kan kokardı
Sonunu bilerek ateşe koşan çocukların eli ilk yanardı
Gülü sevdiğini sanıp sıkanlar en çok kanardı
Lanetli kanımın kokusunu dindirsin diye
Bu yüzdendi annemin gül dikmesi mezarıma
Sizin yaklaşmaya korktuğunuz o dikenler battı şahdamarıma
Bulaştı kanım ruhsuz bedenine sinsice
O yüzden tutuşturdum o bıçağı ellerine
Ruhumun o kan gülleri yeşermesin diye kanımla ruhlanan bedenine
Bir cevap yazın