Can yangını ortalık yeri. Hiç kimsenin bir yere gittiği yok, göz gözü görmüyor. Görememek
çözemiyor çıkmazları. Katlanılıyor sadece. İnceden bir sızı tüm bedenimi sarsa sarsa tekrar ve
tekrar canımı yakıyor. Her yer yara ama kan yok, öyle soğumuş bir bedenden bu yangın.
Toprak bir çukura düşsem; ölü zannedilir evvel Allah. Yanlış anlaşılmazlıkların aymaları
sonradan fayda veremedi. Ne bana ne de sana. O an anlaşılması gerekenlere zaman yetemedi.
Hata tekrara dönünce; kalbe hissizlik çöküyor zamanla. Her şey anlamsızlaşıyor,
bükülemiyor. Ruhun bedene fazla gelişinin alameti; gece yarıları derin nefes almaları oluyor.
Camlar, kapılar açılsa fayda ne? Ortalık yangın yeri vesselam.
Derinden bir sarsılma ama etrafta hiçbir şey kıpırdamıyor. Bilinç kaybını yerde
buluveriyorsun, tanımadığın yüzler eşliğinde. Ümit; canı yananın ekmeği. Ümit ediyorsun
belki unutmuşumdur diye. Ne çare; ellerinde beliren, gizliden gizliye bir titreme. Başından
belli olmayan saklı kalan düşüncelerin sonu bu yansımalar; senden habersizce. Kalbinle ilgili
sana ne sorulmuş zaten, kırmızı ipler kimin elinde? Ayaklarına değen soğuk, köpüklü ve tuzlu
bir gelgit sadece. Karşımda, hiçbir kelimeyle kazanamayacağın bir savaş hali. Seni kendime
karşı savunmak omuzlarıma ağırlık veriyor. Bu ne gaye? Haberin yok kazanan benim, aynı
anda kaybetmeye debelendiğim. Zararım kendime.
Ucu sivri bir kalem, önümde sararacak sayfalar. Kendiliğinden açığa çıkan cümleler bunlar,
ruhumdan sayfalara yazılırken benden habersizce titreyen ellerimle kendimi olabildiğince
aradan çektim. Yanlı değil o yüzden dökülenler, sadece izlenim. Çünkü ben sadece izledim.
Can zamanla daha sarsılıyor, her gecenin güne dönüşünde. Ciğerimin orta yerinde alevler
yükseliyor ruhuma doğru gün ve gün. Ne dumanını görüyorlar gözlerimden ne kararan içimi
ne de yanan ciğerimi. Hangi derya da vardır bu yangın yerinin sönme ihtimali? Her geçen gün
bir diğerini arkasında bırakırken, önündekini de çekip atıyor; zamanı gelmeden, kör kuyulara.
Arkasından bağırsan ne? Ne duyan var ne durduran. Kimin gücü yeter olmuşa? Olmadan
olacak için uyardın da düşmeden anladı mı seni? Düşenin kanını kim sarar? Akanı
durdurabilir mi? Anda kalma çabasıyla her gün olamayan anlar, şuanlar.
Sağ bileğine iliştirdiğin saate bak, takarken bile zaman geçti. Belki de görmek istediğin bu
değildi ama alamazsın artık geri. Ellerin suçlu. Senin ellerin suçlu. Akamayan o kanlar belki
senin ellerindedir. Bir bak. Gözlerin göremez dirseklerine doğru yol yol aktıklarını ama
vicdanın görür elbet. Aynı ruhtanız unutma, oradan bu kadar iyi tanıyorum seni. Bende de
senden var. Sende de benden. Bu sebeptir ki; yerinden hiç kıpırdayamıyorsun, bende ki sana
izin yok çünkü. Sen bilmiyorsun. Acıdan kıvranıyorsun ama kımıldayamıyorsun, ağlıyorsun
hem de yaşsız, hiç durmadan konuşuyorsun hem de sessiz, bedenin bu dünyada varlığını
sürdürmekte ama ruhun kayıp.
Başı boş halde sokak araları evlerin olur. Sesler çığlık çığlığa; yüreğin yerinden olur. Evine
dönmek istersin ama bensiz yerinde yeller olur. Aynı odada tek yatakta, her günün sabahı
akşamları karşılar kayıtsızca ama sen dinlenemez olursun. Rüyalarda görür uyandığında arar,
bulamazsın. Ne çare. Şimdi sana dar gelir o melodiler, yollar tıkalı, kapılar duvar sana ne
çare. Denesen belki ama sen de cesaret nerede? Çehrem de gizli çare. Göz göre göre. Ama
sana kalsa senin gözünden görmeye ne gerek, benim ruhum yegâne.
Bir cevap yazın