Ve ben rüyalarımda hep yedi yaşında bir kızım
Karanfil Apartmanı önünde sek sek oynayan
Hala odamın penceresinin önündeki kavakların pamukçukları yağar üzerime
Mişko’nun kapısını tekmeler ayaklarım
Sonra çıkar dışarı akşamsefası tohumları toplarım
Ruhumda çiçekler açsın diye
Ben her gece çocukluğumun arka bahçesine kaçarım
Şimdi öyle bir saklansam ki oraya
Çanak çömlek patlasa ardımdan
Ben daha olmamış ayvaları dişlesem dilim kamaşsa hamlığından
Çıplak bacaklarımla ısırgan otlarının arasına dalsam
Bilirim artık, büyümek kadar acıtmaz canımı
Bir bahar günü kayısı ağacının tepesinde dünyayı seyredalan çocuk,
Kırlangıç sesleriyle birlikte mi gittin?
