Kitap okuyor mahkûm Halil.
Çevirirken dizinde duran kitabın yapraklarını
çok rahat bir ustalıkla kullanıyor
bileklerinden demirli parmaklarını.
Kitap ve kelepçelerle
On üç senedir
bu beşinci yolculuğudur.
Gözlerinin altında çizgiler
Şaşaklarında beyaz.
Halil belki ihtiyarladı biraz.
Fakat kitap, kelepçe ve yürek eskimedi.
Ve şimdi
Yürek her zamankinden umutlu.
Halil okurken kitabını “kelepçem” diye geldi aklına
“Seni pulluk yapacağız kelepçemin demiri”
Ve öyle güzel buldu ki bu fikri
yine üzüldü birdenbire
ölçülü ve ölçüsüz
şiir yazmak hünerini bilmediğine.
Ve Halil hatırladığını farketmeden hatırlamaktadır:
Polis müdürlüklerinde odalar,
jandarma nezaretleri
hapisnaneler,
her biri kopmuş bir yürek gibi vurup
akıllı kaderinde
geçiyorlar kilometre taşları gibi durup
yolunun kenarında.
Evinin her basılışında
aynı rahatlıkla açtı kapıyı.
Ve müdüriyette her kalkışında sopanın altından
(yanaklarında parçalanmış gözlüğü
ve tabanlarında ayıpladığı bir sızı.)
yüreğinde fakat
hiçbir şey söylememiş
hiçkimseyi ele vermemiş olmanın rahatlığı,
aynı rahatlık.
NAZIM HİKMET RAN “memleketimden insan manzaraları” Mahkum Halil yani Dr.Hikmet Kıvılcımlı
Bir cevap yazın