Yıldızların küskünlüğü gecenin karanlığına. Belki de isyan ediyorlar bana. Doğanın dik
başlı kızı uyan dercesine çarpıyor tenime. Vücudum bir anda ürperiyor. Çıkıyorum daldığım
yerden, bırakıyorum rüzgârın kollarına kendimi. O ve ben. Yalnızlığım tüm zehriyle
dökülüyor üzerime, acele etmeden çıkarıp asıyorum maskelerimi geceme. Sahte
gülümsemelerini takınarak geçiyorlar karşıma düşüncelerim. Küfredercesine sırıtıyorlar. Daha
göz pınarlarımdan düşmeden yarısı kurumuş bir damla akıyor yanağıma. Ne ölümüne tutsak
olduğum düşüncelerim ne azat ettiğim duygularım… teslim oluyorum kendi karanlığıma.
Başımı dizine koyuyorum kaygılarımın, o hıçkırıklarımda mutluluk bulurken. Önce bir anne
şefkatiyle saçlarımı okşuyor. Kanıyorum onun sahte şefkatine derken usulca kaydırıyor
ellerini saçlarımdan boğazıma. Boğuyor beni koca elleriyle. Kan ter içinde kurtuluyorum
yabani ellerinden. Yavaşça düzene giriyor nefesim. Yokluğunun mahkûmu kalbim en çok bu
zamanlarda çarpıyor ben de buradayım dercesine. İşte tam da bu zamanlarda dönüyorum
özüme. Biliyorum senin en şaşalı masken benim ama kabullenemiyorum bir türlü. Delicesine
inanmak istiyorum sana, -mış gibi yapışlarım bundan. Cadının kan kırmızı, zehirli elmasına
bilerek kanan pamuk prenses gibi. Dualar ediyorum dön diye. Kalbimin zikri, zihnimin düşü,
vücudumun dörtte üçü senmişsin meğer. Dudağımın tebessümü, gözümün yaşı, ruhumun
demi senmişsin meğer. Ruh-u revanım, gecemin ayı, gündüzümün güneşi kalbim seninmiş
meğer. Biliyorum geç kaldım sevgilim. Biliyorum sen benden gideli yıllar oldu. Korkuyorum
seni azat etmeye, biliyorum ki sen benden gidince benden geriye bir hiç kalacak. Yokluğunun
kollarında uyumak tutuyordur belki de beni ayakta. Sana her eyvallah edişim bir haykırıştı
aslında. Aynı lisanda konuşmayışımızdandır anlaşamayışımız. Kızmıyorum sana. İsyanım
karşında lal oluşuma oysa ne kadar çok anlatacağım vardı sana. Gözlerimi kapatıp zihnimden
silinmeye başlayan siluetinin kulağına fısıldadığım Nazım şiirleri kaldı senden bana.
Yokluğunun kokusu geceleri sıkıştırıyor kalbimi. Düşünmekten alamıyorum kendimi, sesinle
uyuttuğun geceleri. Naralar atıp sokağını birbirine katmak istediğim gecelerde fısıldamaya
bile halim kalmıyor. Avare olup çıktığım gecelerin sabahında uyandım karanlığımın
koynundan. Yüzümde bana en uzak maskem, kalbimde geçmek bilmeyen sızınla yaşamaya o
kadar alışmışım ki sevgilim bundan başka bir hayat var mı, onu bile bilmiyorum. Fakat bu
hayatta en korktuğum şey gerçekleşmeye başladı. İçimdeki derin sızının kaybolmaya
başladığını hissediyorum ve bu korku beni çılgına çeviriyor. Yokluğunun içimde bıraktığı
sızıyı da benden alabilecek kadar cani miydin? Söyle sevgili yokluğunla seviştiğim geceleri
de alırsan elimden geriye ne kalır benden. Her gece gerçekleşmesi için dualar ettiğim arzunun
günün birinde en büyük kabusum olacağını nereden bilebilirdim. Yokluğunla dans ettiğim
geceler neredeler, içimde bıraktığın sızıyla dertleştiğim, gözlerimi kapatıp sesini hatırlamaya
çalıştığım geceler nerede? Korkuyorum sevgilim, yokluğuna alışmaktan korkuyorum. Bir
daha kalbim bu kadar kırgın atmayacak, daha akmadan kuruyan göz yaşlarım olmayacak,
içimde fırtınalar kopmayacak diye korkuyorum. Söyle sevgilim sen de çıkardın mı maskeni,
sen de ağladın mı kaygılarının koynunda, söyle sevgilim yalnız gecelerde konuştun mu hiç
zihninde benimle?
Bir cevap yazın