Aşka lanet diyeni
Yalnızlık ile terbiye eder Allah.
Ben sana hiç lanet okumadım Müjgan.
Sana bu şiiri özlemin izin gününde yazıyorum.
İnsanın ilk yaratılışından olsa gerek
Balçık gözlerin halen gömleğimde
Hiç kurumadı Müjgan.
Adımlarının arkasında bıraktığın güneşle ısınıyorum halen.
İsmini dualara sığdıramıyorum.
Özlem desem “İnşallah”
Veda desem “Amin”
Arada bir üşüyen ellerin çıkıyor
Paltomun cebinden
Isıtsam günah,
Dokumasam cennetin soğukluğu…
Aşk dediğin yanmak mı?
Yoksa üşümek mi Müjgan?
Belki de aşk elmayı yerken cennetten düşmektir.
Yanaklarını yerken gözlerinden düştüm.
Kum tanelerine bölündüm.
Masallardaki aynalar oldum.
“Ayna ayna söyle bana benden güzeli var mı?”
Hepsine “Müjgan” dedim.
Kaç kez kırdılar beni bilmiyorum.
Kaç kadeh kaldırdılar sahte gülüşleriyle gözlerime.
Kaç acılarını bastırdılar gönül tablama.
Hiçbiri acıtmadı.
Sana aldığım kolyeyi martılara attığın kadar.
İstanbul’ da mülteci bir çocuk gibiyim.
Gülsem “Utanmaza bak” diyorlar.
Ağlasam “Ülkene dön”…
Anlamıyorlar.
Benim ki kavimler göçü…
İklimler değişti.
Sipariş ettiğim ilkbahar hiç gelmeyecek.
Sen hiç gelmeyeceksin.
Kavuşmayı erteleyenleri.
Özlem ile terbiye eder Allah.
Bu aşk biraz hıçkırıktadır.
Arada bir kendini hatırlatır.
Müjgan…
Bir cevap yazın