Sanatsın sevgilim,
En büyük sanatçının en nadide sanatı.
Renklerin daha önce hiçbir sanatta kullanılmadı.
Tanrı seni yaratırken eski fırçalardan yardım almadı.
Her şey sana özel, her şey sana aitti.
Senden sonra yeryüzüne bir daha aynı sanat inmedi.
Seni yaratırken kullandığı güzelliği,
Tanrı başka kimseye değdirmedi.
Kirpiklerini tek tek ipeklerle dikti.
Yüzünü bulunmaz bir kalemle,
Bilinmez bir güzellikte çizdi.
Tanrı tüm hünerlerini sevgilim,
Seni yaratırken, terler içinde sergiledi.
İnciler, zümrütler, belki bilmediğim nice değerliler
Senin altından bedeninde birer birer nakış idi.
İnce ince eledi etten kemikten denen insanı,
İnciden. İnciden eledi, senin her bir parçanı.
Dokunmaya kıyamadı sanatına,
Dokunmadan gönderdi seni öylece bana
Her sanatçı sanatını satar da,
Karşılık da almadı benden, seni yaratırken bana.
Ezildim, ezim ezim ezildim güzelliğinin altında.
Topraktım, çamurdum, balçıktım,
Senin inciden, zümrütten bedeninin yanında.
Yapamadım sevgilim, bakamadım bu sanata.
İnci nasıl sevilir, zümrüt neyle incelenir,
Bilemedim sanatçı olmayan, basit insan vasfımla.
Sen ait olduğun yere gitmek istedin zaman sonra,
Belki inciden olduğunu sandığın o insana.
Oysa sen tektin, şahsına münhasırdı o zat-ı harika.
Bilemedin, sen de ziyan oldun o nadide sanat da.
