Biz çalışmadığımızda mermer bankonun sol köşesinin altındaki ahşap çekmecede orta boy bir
buzdolabı poşetinde oturan 2’si tahta diğerleri plastikten yapılma 39 adet çamaşır mandalıyız. Kadın
çamaşırların türlerine göre bizi sınıflandırmıştır. İki yeşil mandalı, lila mandalı, kırmızı mandalı ve beni-
rengim limon sarısıdır-iç çamaşırlarını ve yatak kıyafetlerini mandallamakta kullanırken(bir yeşil
kardeşimizi yakınlarda kaybettik, diğeri de pek sağlam görünmüyor)geçen sene alınan bizden daha
büyük krem rengi mandallara dış kıyafetleri, iki büyük yeşil mandala da pantolon veya eşofman altı
mandallamakta öncelik verir. Onlar tükenince çamaşırı tutma eşiği düşük sırasıyla beyaz,pembe,lila
mandallara geçer. Bizlerin en eskisi ama daha dün alınmış gibi sağlam otuz yedi senelik yeşil ve
portakal rengi altı mandalı da genellikle çorap mandallamakta kullanır.
Okul çantasını kirlenmesin diye yere koymak istemediğinden bacaklarının arasına sıkıştıran
ilkokul öğrencisi gibi biz mandallar da çamaşırı bacaklarımızın arasında tutarız. Otuz yedi yıllık
mandalların, iki küçük yeşil mandalın ve benim dışımdaki mandalların tuttukları çamaşırların önceliği
zaman zaman değişebilirken bizlerin Allahın emri gibidir. Değişmez. Direkler arası ipe asılı değiliz.
Çamaşır kurutmalıkta kullanılırız. Ama çorap mandalları yaşları itibariyle o zamana yetişmiştir.
Kadının obsesifliği çamaşırları kuruduktan sonra toplarken biz mandallara bir sıra gözeterek
bir sıra gözeterek torbaya koymasında da kendini gösterir. İlk beni torbaya atar, sonra diğer iç
çamaşırı ve yatak kıyafetleri mandalları olarak kullanılan iki yeşil mandalı, sırasıyla lila ve kırmızı
mandalları, büyük krem rengi mandalları, iki büyük yeşil mandalı, tutma eşiği düşük beyaz, pembe,
lila mandalları en son da çorap mandallarından önce yeşil olanları sonra portakal renklileri.
Torbaya ilk atılıvermenin etkisiyle belki de, epeydir bende bir korku hasıl oldu. Daha doğrusu
fobi.”Oklofobi” Kalabalık altında ezilme korkusu. Küçücük ağzı katlanarak kapatılmış poşetin içinde alt
alta üst üste 39 mandal. Mandal poşeti de sıkış tepiş tıraş bıçaklarıyla dolu daracık bir çekmecenin bir
köşeciğinde anca yer bulabilmiş. Sonra bana bir haller oluyor. Hastalanıyorum galiba. Önce soluğum
kesilir gibi oluyor sanki nefes alamıyorum sonra kalbim sıkışıyor. Bir ter boşanıyor, sırılsıklam
oluyorum. Bir süre sonra kalbim hızlı hızlı atmaya başlıyor, soluk alışverişlerim de öyle. Bu sefer öyle
bir üşüme geliyor ki bir titreme alıyor beni. Arkadaşlarım bana yardım etmek istiyorlar ama ne
yapacaklarını bilemiyorlar. Titremem azalınca onlara endişelenmemelerini daha iyi olduğumu
söylemek istiyorum ama kekelemekten konuşamıyorum doğru düzgün. Çok utanıyorum. Tekrar
deniyorum konuşmayı. Kekeliyorum yine. Kekeledikçe utanıyorum. Yine çabalıyorum konuşmaya
olmuyor. Bırakıyorum.
Psikiyatrisler Bilişsel Davranışçı Terapi diye adlandırdıkları bir tedavi yöntemi uyguluyorlarmış
benim gibi hastalara. Bilişsel Yeniden Yapılandırma gibi bazı tekniklerle hastanın düşüncesinin
mantıksız olduğunu anlamasına yardımcı olunuyormuş. Bozukluk kendini gösterince semptomları
azaltmak için gevşeme teknikleri ve sergileme teknikleri uygulanıyormuş. Hasta kademeli olarak
korkulan uyarana maruz bırakılıyormuş. Buna sistematik duyarsızlaştırma tekniği deniyormuş.
Albert Einstein bir keresinde”Kalabalıktan ve geniş bir dinleyici kitlesi önünde konuşma
yapmak zorunda kalmaktan nefret ediyorum” demiş. O bir dahi. Ve benzer problemlerimiz var. Tıpkı
benim gibi mantıksız korkulara maruz kalmış. Ve o Albert Einstein. Yalnız değilim.
Bir cevap yazın