Uzaktan gördüm bir su birikintisi gibiydi. Attığım her adım da daha da büyür oldu penceremin önünde. Bir yağmur birikintisiydi yürürken paçalarımı ıslatan, sıradan bir ıslaklık. Şimdi nehir akıp gittiği yola beni de hışımla çeken. Fakat keyif veriyor, havanın boğucu sıcaklığı içerisinde serinliği adeta uyandırdı yıllardır uykuda olan yüreğimi. Yeterdi bu kadar, çıksam iyi olurdu. Biraz akıntısına kapıldım sanırım tüm çabalarım boşluğa hapsoluyor, bir türlü kendimi çekemiyorum kıyıya. Biraz canımı yakıyor altındaki sivri kayaları, yıllarca birikip sürüklediği keskin parçaları. Bilemiş gibi onları biraz. Neden durmayı, durulmayı bu kadar unutmuşsun? Gitgide biliyorsun bir bıçak gibi kayalarını. Biraz durulmaya başladı gibi. Üzerine bekçi gibi uzanmış ağaç dalların biraz saçlarımı dağıttı, biraz da ellerim ayaklarım yara oldu. Fakat ufak çizgiler. Bu durgunluğu görünce hafifledi acım. Kocaman bir durgunluk. İşte uçsuz bucaksız okyanus, huzurun en sadık çocuğu mavinin içine getirdin beni. Tek isteğim biraz uzanmak, kulaklarım seni işitirken gözlerimle en duru dostuna karşı hülyaya dalmak. Uyandım şimdi. Attığım her kulaç beni, o karanlığa götürüyor, o gördüğüm derinliği ve sonsuzluğu zevahirine bulamış kapkara noktaya. Oraya daha önce gitmiştim, bu içimdeki telaş yabancı değil. Yoksa o başka bir okyanus muydu? Şimdi hatırlamaya başladım. Yaralarım biraz sızlıyor şu an. Nasıl silebilmiştim onları? Yoksa bende mi okyanusumun en uçlarına hapsetmiştim? Benim de mi vardı öyle karanlıklarım? Çekme beni oraya. Ben senin berrak, sığ sularında çırpınmadan yaşayabilmek istiyorum. Tek bilmek istediğim, yüzüne bir kahkaha bıraktıktan sonra ardından gelen tebessümün kaç saniye daha sana eşlik edeceği. Ben kendisiyle yarışan merdümgiriz bir şahsım. Seni seçtim ve her saniye benim kendime armağanım. Şimdi yine aynı şey. Nasıl çıkacağım bu abis’ten; gün, ışığını bile vermeye tenezzül etmezken?
Bir cevap yazın