Varım ve yoğum dahil olmak üzere attığım her adım seçilmekten son anda kurtulmuş ya da bu kendi kendime ikram ettiğim bir güzelleme. Yaşadıkça dahil olunan bu hayattan kendimİ soyutlama çabalarım kısa bir on altı yıl içinde kendi kendini imha etme yollarında iyice ustalaştı. Daha da kötüsü haklı çıkamıyorum. Her zaman inandıklarımın yetersizliğini yüzüme vuran yumruklardan yorulmaya başladığımı hissediyorum. İnandığım her şeyi güzel tahta bir kutuya zarar görmeyecekleri şekilde yerleştirmeli ve kimsenin, ben dahil, bir daha bulamayacağı bir yere kaldırmalıyım. Ben basitliğimle yahut dünya büyüklüğüyle zaten onları ezip geçmek üzere. Kollarım, daha fazla tutunamıyorum ve okuyanlar beğendiklerini söyledikleri benzetmelerime sahip çıkmıyor. Kırılıyorum, içine sürüklendiğim umutsuzluğun nereden çıka geldiğini bilmiyorum ama önüme durmadan itekledikleri tek şey bu. Sonunda akbabaya dönüşeceğim ve ardımda bıraktığım çürümüş et parçalarını çiğneyerek düzene uygun yeni bir insan kusana kadar durmamalıyım. Artık düşüncelerime yetişemiyor değilim. Her denemesinde dayak yiyen bir hayvan gibi denemeyi bırakmak üzereyim. Kimse ellerimden tutmuyor. Yazdıkça güçlenemiyor muyum? Nereye gitti benliğim? Kim aşıp götürdü onu benden? Yalan söylemeyin biliyorum sakladığınızı. Ben yok olana kadar denemeye devam etmeyin yalvarıyorum size bakın gözlerimden düşenler sizin günlük öğünleriniz. Bunları alın bendem mideye indirin onları ama gidin başımdan. Yediğiniz benim başımın eti görmüyor musunuz? Kör müsünüz ulan siz beni kötü konuşmaya zorlamayın. Neredeyim? Yıl neden 2016? Buna bu adı veren münasebetsiz kim? Kimin haddine adımlarımıza isimler takmak. Neden sizin ayaklarınız 45 numara. Neden ben hep daha ufak kalıyorum yanınızda. Hep bir ağızdan konuşmayın sesimi duyamıyorum. sesim. Şimdi bir de onu kaybettim. Seslense duyarım ama bensiz konuşmayı bilmeyen sesim olmadan da ben konuşamıyorum. Hatırladığım en eski kıyafetim seneye de giymelikti. Sinirlenmemin bir hata olduğunu seneye hiçbir bedene uygun olmayan vücuduma kılıf bulamayınca anlamıştım. Ağızlarca duyduğum tek ses ara yaşlardı şimdi ve üstüme oturacak bir kalıp bulunamamaktaydı. Sene o zaman 2000 başka bir halttı. O zamandan beri aramaya devam ediyoruz ailecek. Sülalemiz işin içine karışmak üzere ve daha iyi gözükmem içim etlerimden kopan parçalalar umursanmıyor. Tenezzül edemiyorum ben giymiyim bunu demeye. Sokağa çıkma yasakları var kimsenin haberi yok. Zaten herkes memnun halinden. Sokağa çıplak çıkılmıyor ve bu giydirilenleri reddeden bir tek benim. Uzan saatlerce kınanıyorum ama yenmiş başım gelmiyor aklıma. Aklım başım gelmiyor birbirine. Seneye de giyerim kıyafetim artık küçük geliyor ama bebek battaniyelerinin altına sığabiliyorum. Her seferinde en çok üşüyen yer. Her seferinde en çok acıyan yaraya sür merhemi. Suyu en küçük içmeli ya da susuzluktan ölen var mı aramızda? Veriyorum suyu küçüklere ya şimdi isteyin ya da sonsuza kadar ölü kalın. Verilen suyu geri almam. Almak için fazla yorgunum ya da su fazla tüketilmiş taraflarca. Susuz kalmış dünyanın son kaynakları biziz. Bizi tüketmeyin.
Bir cevap yazın