Çünkü insan ruhu takdir edilmek ister, çünkü insan önemsenmek ihtiyacindadir. Dinlemek, karşımızdaki insana ihtimam göstermektir. Herkesin konuşacak tonlarca seyi olduğu bir dünyada, en çok işitebilen kulaklara ihtiyaç var. Hissedebilen kalplere de…
Alınlarımızda kaderlerimiz yazmıyordu. Alınlarımız iki kelimelik tek cümleye ev sahipliği yapıyordu yaşamları boyunca: ”önemse beni…”
“İnsan ne ile yaşar?” sorusuna verilebilecek nice cevap var iken;“ İnsan nasıl yaşayamaz?” sorusuna verilecek tüm cevaplar yolun sonunda önemsenmek adı altında kavuşuyordu birbirine.
Önemsemek birini; varsın demek ona, burdasın, gerçeksin diyebilmek… Bir insanı önemsemek; sıradan görüntülerin arkasındaki öze inebilmek. Herkes gibi görünürken karşıdaki, eşsiz kılabilmek onu.
Bana yüklenen rolleri koy bir kenara ve beni var olabilmem için önemse, önemse beni ara sıra. Bedenimin içinde bana hayat veren ruhum var; sarıl ona. Dışarıdan sadece rengiyle var olmuş ve görebilmekle yükümlü gözlerimin arkasında nice yaşanmışlıklar var; dokun onlara…
Suskunluklarımın arkasındaki çığlıklarımdır beni ben yapan; duy onları…
Varım ve hayattayım. Ve hayat denilen bu hengamenin ortasında nasıl olduysa yolum düşmüş yoluna. Bana yollar göster, yürünmeye değer yollar, varılmaya değer yerler.
Bana ,benliğime, ruhuma dokun. Dokun ki yüreğim yüreğinden nasiplensin. Eğer ki dokunamazsan eğer ki göremezsen beni eksilirim günbegün, eksilir insan yanlarım… Sonra bir başkası da seni eksiltir ve biz yaşayamayız eksildikçe.
Yoğun yaşam tempomuza az mola verelim ve önemseyelim sevdiklerimizi ve hayatı…
Hayatımızdaki değerleri önemseyelim…
Mesala bayramları kutlayalım imkanlarımız oranın da ziyaret ederek, telefonla arayarak, mesaj yazarak bir şekilde önemseyelim sevdiklerimizi…
O vakit;HUZURLU, SAĞLIKLI BAYRAM OLMASINI DİLİYORUM ve hepinizi ÖNEMSİYORUM.
Bir cevap yazın