Sabaha karşı bir uyanıklıkla sızdım gözlerim epey yorulmuş kan içinde kalmışlar. Odamdan dışarı çıkmayı denedim. Bazı şeylere insanların gücü yetmezdi inanmadım. Duvarlara pencere çizdim bu sefer kalemim vardı elbet tırnaklarımla kazıyarak açtım ucunu. Gökyüzünü çizmeyi denedim olmadı. Oysaki kar tanelerini hatırlıyordum. Kendilerinden büyük işler başarırlardı, bazı büyük can alıcı anılar saklarlardı içlerine. Uçmayı da biliyordum hem de kanatsız uçmayı. Şimdi neden bu unutmuşluğum? Odamın içindeyim kendimle baş başayım. Kafamın içindeki minik odacıklardan yankılı sesler duyuyorum unutkansın diyor. Unutulmuşluğun kadar unutkansın. Haklılarda. Ne rengi sevdiğini falan da bilmem gözlerinin rengini hatırlamıyorum bana nasıl baktığını da. Tek bildiğim ellerinde taşırdın bütün yükünü bir ben görürdüm. Odamdan dışarı çıkmayı denedim olmadı.
Oysaki kapı orada hiç olmadı.
Bir cevap yazın