Yağmurda ıslanan su damlaları… şimşekler güneş olup aydınlatırken ve hava kara bulutları battaniye etmişken… gözlerimi kapatım sırılsıklam kaldım boş sokakta. Tek bir çıt duymadım ve belkide duymak istemediğimdendi. Kediler kaçışmış, çöpler toplanmış ve saat sorsan inan bilmiyorum. Vücuduma değen yağmur damlalarıyla sönmeden üç dört dakika önceydi. Seni sevdim. Seni de… ve seni de. Hayatı sevdim, evreni ve içindekileri. En inanılabilir ihtimal olan enerjiye inandım. Enerjiyi sevdim. Sonra sevginin bi aldatma olduğunu öğrendim. Birini severken diğer sevme ihtimali olan pek çoğunu aldattım. Histerik kuş seslerinde duydum seni. Ve kaldırımlarda, ucuz spreyle duvarlarda yazılıp çizilmiştin. Özgürlüktün… Herkesin istediğini iddia ettiği ama delice korktuğu özgürlük. Ne boş çabalar ve ne tersine uğraşlar ait olmak adına. Aitlik özgürlüğe ters ve sahip olmak zincir vurmaz mı her hücrene. Sahip olma, ait olma. E ne olacağız şu evrenin tek nefesine bile kalamayacak kadar kısa yaşamda? Özgürlüğe yalnızlık diyenler ne büyük yalan söylemiş. Başkaları arasında özgür olmak öyle basit ki. Umursamazca bambaşka yerlerde olmak ve bunu gösterme ihtiyacı duymamak. Ben o yağmurun altında boş sokakta, hiç bir ses yokken ya da her sesin karışımındaki sessizlikte özgürdüm. Çünkü yağmur, herkes için bi hava olayı değildir. Bazen kendinden büyük anlamlar yahut anılar taşır damlalar. Boş bir bardağı dolduran su gibi doldurur ruhunun kopuşlarından kalan boşlukları.
Bir cevap yazın