Garip şey bu hayat; insan, ruhundaki körlükle başlıyor nefes almaya, yaşamaya. Onu aydınlatmak için çeşitli uğraşlar veriyor. Penceresini açıp dışarıyı gösteriyor ona. Ruhuna görmeyi öğretiyor.Sen ne zaman başladın pencereni açmaya hayata ?
Ben penceresi kopuklardanım. Çünkü bilirim ki pencereler dışarıdan içeri değil, içeriden dışarı bakmak içindir. Hiç perdem olmadı o nedenle. İçeri, dışarı elbiselerimi de hiç ayırmadım. Üstelik ben Karadeniz’e bakan bir balkonda büyüdüm, babamla bulutları anlamlandırdığımız.Sanırım, daha emeklemeye başlarken tanıştım ben ‘göğe bakma durağı’ ile.
Bilincimi kalbimle tutalı pencerem hep açık kaldı. O nedenle sevenim çoktur, sevmeyenim de. Ne mutlu ki.
Yelda Karataş
Fotograf: İsa Atalan
Bir cevap yazın