Adın haziran gibi güneşli
Biri ölüyor mesela biri yani önemsiz biri
Günde en az bir öğün
Anlayışlı biri
Zeki de olmalı
Her oğul yürürken bir an ismail oluyor yeryüzü
Dün ölüyü rüyasına yatırdılar
Kızıl bir düştü
Aydınlık ve güllük güneşlik
Ben görmedim ölüyü bıraktılar toprağa
Kendine yara olmuş biri dedi kimsesiz değildi
Adın bir türkü gibi indi aramıza
Unutmadık gidenleri
Yeniden hatırladık
Kuşlar uçurduk sana
Kanatları bahar
İstanbul apaydınlık
Bir direniş türküsü
Yaşadım yaşadığımca fazlası yok hayatın
Kalbi yok
Akşamın olan günün
Uykunun tadı
Rüyanın umutlusu
Her genç halkı için bir ibrahim’e dönerken
Bir ıssızlığın ortasında
Yusuf’un zindanıyız
Acının talebesiyiz
Kül vermişti bize gece
Yaşasaydı daha biraz
Gül verecekti bize
Sabırdan mahrum insan bilmez
Biz ne günler bekledik
İçimizdeki yüzün sırrında
Kırılan camlara benziyoruz havı dökülmüş
Bir taş dediğinde alnımıza kanıyoruz durmadan
Tanrım bizi bıraktığın yerde ne çok gözyaşı var
Kırıkları avuçlarında çoğalan bir yağmur çoğalıyor
Beni senden seni benden kimse sormasınlar
Geçen yıllardan kaç yara almış bu bedeni
Yatırdım toprağın gürültüsüne
Ne güzeldir çağıldamak
Yaban ve hoyrat yeniden doğmuş bir tanrı gibi
Yeni özgür günde
Dinginlik sadace halkın olduğu yerde
Neşesinde sadece eşitliğin gülüşünün izi
Bir cevap yazın