Herkesin içinde görülmeyi, sevilmeyi, kabul edilmeyi bekleyen parçalar var.
Ne kadar kendinizi görebilirseniz, esasen o kadar korunaklı oluyorsunuz.
Kendini sevmeyi öğrenmek çok önemli. Hatanla, sevabınla. Karanlığınla, aydınlığınla, tüm tuhaflıklarınla…
Yoksa gelir biri sana biraz iyi hissettirir sonra iliğini kemiğini maddi manevi kurutur.
İşyerinde köpekler gibi çalıştırılırsın.
Anne baban vereceğine, ciğerine sökecek kadar talepkar olur…
Daha nice şey sayarım…
Yıllarca arabada Sertab’la Sezen’in Rüya düetini haykırarak söyledim.
Sevgi böyle birşey değildi… Peki nasıl birşeydi?
Baştan öğrenmem gerekti.
Şükür
Artık kimsenin sahteliklerine kanmıyorum…
Kibirli, talepkar, bencil tüm kötü sıfatlarla bilinmeyi göze alıyorum.
Sevmesinler…
Ben kendimi ve seçtiğim insanlarımı, evlatlarımı, doya doya severim.
Bir cevap yazın