Kendine saygı diye duyduğu palavralar uzun zaman önce üstündeki paçavralar kendini kötü hissetmesin diye belki de paramparça olmuş. Şimdi sokakta yürürken çarpıştığı insanların yüzüne ettiği okkalı küfürleri kendine etmeye bile yüzü yokmuş. Neydi geçmişinde yaşanmış da içinde bu kadar kalmış, sonra da içinde bundan başka bir şeye yer bırakmamış; büyümüş, büyümüş. Büyümüş de adamı kemirerek bitirmiş, sıcaktan kaçmaya çalışan fareler gibi. Aslında onu suçlayamayanlar da olmuş daha küçüktü demişler. Bilmiyordu, neler yapabileceğini ve yaptıklarının ne olduğunu bu yüzden haksız da değil. Ama bunlar, bu insanlar asla haklı sayılmazmış, kimse de sayamazmış. Çok iyimser bir yaklaşımı onun yanında başka biri de hak edemezmiş, çünkü bilirsiniz siz de kimsenin saf olmadığını. Şimdi adama sorsanız: Sen, en çok neyi kaybettin kendinden? Düşünür… Düşünür her seferinde dakikalar saatlerde asılı kalırken, her seferinde onca düşüncenin arasından çıkan cevap değişmez, inkar edilemez, yakıcı bir gerçeklik ve de çocuksu bir iyimserlikle aynı olurmuş: Saflığımı.
Bir cevap yazın