Covıd- 19 virüsü hepimizi eve kapattı.İzole edilmiş bir yaşama uyum sağlamakta ne kadar da zorlanıyoruz.Eskiden iş dönüşlerinden arta kalan zamanda yapamadığımız onlarca iş, hobi,bilgisayar ve tv de geçirilecek zamanın artı bir hesabı da gerekmiyor.
Soğuk geçen mart ayının mevsimsel serüveni içime oturuken geçmişi ve anıları hatırlamak istemediğim için daha da kolaylaşıyor.
Günlerden biriydi diyorum sana rastlamanın zamanı. Artık ne ayı nede de gününü hatırlamak için zihnimi yormayacağım.Sadece baharın o ılık esintisinde Saray Burnu’na doğru yürürken ellerimizin birbirinden hiç ayrılamayacak gibi kenetlenmiş olması ve dünyayı umursamayaşımız günlük sohbetleri yaparken ne kadar yürüdüğümüz önemlİ olmadığı anlardı işte..
Asıl fırtınanın kopacağından habersiz birbiri ardına yaşanan o sözde mutlu günleri sıfatsız hatırlamanın buruk yalnızlığında nasılsın veya nerdesin diye düşünüyorum şimdi.
Evlenip çoluk çocuğa karıştığım günlerden sonra kendi yalnızlığımı seçip yaşam mücadelemin zorluğuna rağmen vazgeçemeyeceğim cengin içinden kolayca da çıkmamışken.Büyük bir savaş kazanmış kumandanın yaşadığı hazdan ne farkım var ki?
Şu sıra arada sızlayan bir diş ağrısı gibi aralıkla aklıma gelmişken o sokakta sakınmadan öptüğün kadınla mı hala berabersin bilmiyorum.Sonra bir keç kez daha görmüştüm sizi… Kadın dağınık saçlarını sana doğru umarsızca her savuruşunda ona daha da sıkı sarılıyordun.O uluslararası firmanın seni değiL de benimle çalışmasını tercih etmesi miydi biZi ayıran.Oysa hangi iş bana seni bıraktırıdı ki günlerin karmaşasında.Asıl olan sendin kalbinde atttığımı sandığım.Şimdi birer birer kepenk kapatırken firmalar aşklarıda beraberinde izole mi ediyor.
Penceremden yan sokağa bakıyorum.Tıpkı bize benzeyen bir çift salgını umursamadan öpüşüyor.
Yıllar sonrasından sana selam yollarken gözümden akan iki damla yaşın yanağımdan süzülüşü yansıyor pencere camına .Sahi sevgi neydi????
Bir cevap yazın