Gitmek değil Samet’in arzusu. Arzunun reddinde o. Kendi yaşamsallığının, “şimdi ve burada” varlık göstermenin reddinde. Kalkıp gidemediği yerlere, ona verilmeyen rollere talip. Ve gittiği an bunalacak, olduğu an oluşu reddedecek. “Olmasın” denileni oldurana kadar uğraşıp, oluşun akışına girmeyecek. İklimler’in İsa’sı gibi, hep kapı eşiklerinden geri dönecek. Iskalama erbabı Samet. Sinsice haz aldığı ıskalama anları arasında kalan köhne zamanı; ertelemelerle, oluruna bırakmalarla, unutmalarla, yok saymalarla dolduracak.
Duygusuna eşlik edilmemiş, sezgisi anlaşılmamış, potansiyeli görülmemiş, insan yerine konulmamış çocuğun ebedi tanrıcılık oyunudur bu toprakların ruhsal telafisi. Gerçek bir ilişki doğamaz Samet ile öteki arasında, çünkü öteki, ikinci bir tanrı olarak, onun tek tanrılı evrenine ters düşer. Negativist, pasif agresif, dışlayıcı yapı, yabancı madde olarak algılar ötekini ve içine almaz.
Tam Nuray’la ilişkiye gireceği eşikte yaşantıdan geri sekişi, Samet’in kapalı devre kişiliğini, yabancılığını, kopukluğunu, “dışarıdalığını” o kadar iyi vurguluyor ki. Dördüncü duvarı (tiyatro ve sinemada seyirci ile kahraman arasındaki varsayımsal duvar) yıkmak, kahramanı seyirci ile temas ettirmek içindir. N. B. Ceylan, Samet’i hikâyeden koparır ama seyirciye döndürmek yerine, oynamakta olduğu oyunun geri planına, ebedi yalnızlığına, “kendine mahkûm” oluşuna fırlatır.
Samet’in yaşantıdan koptuğu, çekilen ama filmde yer verilmeyen diğer sahneleri de görmeyi isterdim.

kuruotlarüstüne