Şiirden anlayan ve şiir yazan bir kadını sevmek zordur.Çünkü O’nun hayata, insanlara bakış açısı farklıdır.Bazen karmaşık, bazen derindir ama asla basit değildir…Yüreği sevgiye açık, akıllı ve cesurdur.Ne zaman bir bulut görse, üstündedir.Ne zaman bir çiçek görse, yapraklarında kendisini görür.Ne zaman bir kuş görse, özgürlük onun elçisi olur.O kuşla birlikte uzak diyarlara, mavi göklere çıkar.Kadındır zaten şiir, duygusuyla, sevgisiyle, sanatıyla, güzelliğiyle ve derinliğiyle…Onu tepeden tırnağa, defalarca ama defalarca okumanız gerekir.Onu her gördüğünüzde, kalbinizin her çarpışında, farklı bir nağme, farklı bir melodi, farklı bir duygu, farklı bir sevgi görürsünüz.Şiir yazan kadını sevmek de zordur, onu terk etmek de…Çünkü O, en zorlu yolları aşmış, en büyük acıları atlatmış, hayatın çemberinden geçmiş, duygusunu, sevgisini ve nefretini nerede ve ne zaman dile getireceğini bilmiş, kültürlü, bilgili, aklı başında kadındır. Bakmak ile görmek arasındaki farkı onu tanıdığınız zaman anlarsınız.Gün gelir ışık olur, umut verir kalbinize.Gün gelir bir şimşek gibi çakar beyninizde söylediği sözler…Okumayı beceremeyen adam sevemez şiirden anlayan kadını.Çünkü ne ruhundaki dinginlikten anlar o adam, ne de kadının içinde kopan fırtınalardan…Göz kapaklarından süzülen hüznü sizden gizlemeye çalışan, kadın gibi kadındır O.Güzelliği aklında ve ruhundadır…Aşkttır…Aşk ile …
Bir cevap yazın