alın terinin en çok yakıştığı k a d ı n
ruhumda kararan kelimelerle kavganın alfabesine yazıyorum adını
kalın kabuklu kara ekmeğe düşen göz y a ş ı n ı n h a k k ı için bir ıhlamur yaprağı gibi sökülüp gitmeye h a z ı r /s ı n
yüreklerini ve seslerini birlikte çoğaltanların y o L u n d a
…
usulca bastığın toprakta tanrılar ölüyor
ve
kal diyen herkesten çıkıp gelirken seni düşünmek çocukluğuma büyütüyor b e n i
…
devrime bir şafak kala yenilen halkların kardeşi
biliyorum
‘en çok sendikalı işçilerin kıblesini seversin’
…
kalbin avuç kadar güle yazılmış o sır sessizlikte nasılda konuşurdu yağmurlarla
görünene dek o sarı yapraklı güneş
…
ince uçlu fındık dalım geçerken uğradığım hayatlardan d e ğ i l s i n
en çok gözlerinde ki ham güzelliği seviyorum bizi benden alma ‘ah’lar’ ağacı büyümesin içimde
…
omuzuna düştüğünde başımı okşayan eli siyah saçlarıyla gelen ölümden beni ve bizi koruyan partizan
kerpiç dualarla yüzünü okşadığın toprağın t e r i kurumadan bırak kalbin mührün kırk düşünden alsın rengini
…
ömrünün incinen yerinden s ö k ü l ü r gün sesindeki beşikte uyur kurşuni s e v i l e r i n
söz sırrını t u t a c a ğ ı m
kum saatinde eriyen zamanda yalnızlığımdaki uçurumları dikiyor ellerin
Bir cevap yazın