Kağıttan yapılmış harflerim vardı benim.
Bir araya getiremediğim hecelerim.
Sesini duyamazdım kelimelerin.
Bana konuşmayı sen öğrettin öğretmenim…
Usul usul ağlardım, hıçkırığımı duyardın.
Korkuyu gözlerimden salan sırtımdaki sahtiyandın.
Mavi dehlizlerden ummana seninle akardım.
Bana çoğalmayı sen öğrettin öğretmenim…
Yitik zamanlarda sakladım sevgini ömrüme.
Okuduğum, yazdığım her satırda seni mırıldandım ben.
Artık insanları kucaklıyorum sözlerimle.
Bana sevmeyi sen öğrettin öğretmenim…
Kara tahtada tebeşir…
Senin tebeşirinden bir öğretmenim şimdi ben…
Bir cevap yazın