yazıyorum çünkü, biliyorsunuz gereken bu. acılardan bahsetmek bir çoğumuz için bir rutin haline gelmişken. yine bir çoğumuz için aslında söz konusu olamayacak klişelere dönüştü. somut hayaller. öylesine somut ki görünmez oldu en ufak soyutluklar. yüzlere bakıldığında duyguları görmektense gözlere, dudaklara, kıvrımlara bakar oldu zihinler. oysa her şeye anlam katan düşünceler değil miydi. ruh değil miydi? anlamıyorum her şey ne zaman bu kadar basitleşti. “hayat bu kadar basit bir denklemden ibaret olmamalı”. öylesine değersiz ki benim için somut hayaller. somut algılar. somut düşünceler. elim eline değdiğinde bunun fiziksel bir etkileşim olduğunu düşüneceksen ne anlamı var ki yan yana olmanın. ruhunu rüyalardan uyanınca yatağında bırakıp geliyorsan ne anlamı var sahillerde koşmanın. bağırmanın ne anlamı var duyguları haykırmayacaksak. tüm bunların aksine. ben duygusuz bir canavarım. gereken buydu. böyle olmam gerekti. bilinmezler içinden bilinmezlik seçtim. yaşadıklarımı duymak istemedin ki kulağına geçmişimi fısıldamam çekilmez oldu senin için. o halde beni neden istersin ki. ne anlamı var gözlerimizin buluşmasının. beni ben yapanları bilmeden beni tanıdığını nasıl söylersin. anılarım olmadan var olamam. lakin onları hatırlayıp da duramam. buruk hüzünleri yansıtan milyonlarca fotoğraf karesi arasında sadece sana ait olanlara hapsolup kalamam. kanatlarımı bulup uçmadan önce yeryüzüne son bir vedam. öyle ki gökyüzü bizim evimiz. aynı senin ormanlardan korkuşun gibi bende senin olmadığın bu dünyadan korkuyorum.”
Bir cevap yazın