Susuyorum…İnsanlara derdimi anlatmaya çalışmıyorum artık… Biliyorum ki anlamayacak kimse sen gibi… Susuyorum… Bıktım çünkü… Yemin ederim bıktım gereksiz kalabalıktan… Boş yere arkadaş görünümlülerden… Anlamsız bakışlardan,sahte tavırlardan…
Susuyorum… Sessizliğimde gizli özlemlerim… Özlediğimi söyledim dimi? Ahh, evet… Bak o burukluğu yine hissettim tüm hücrelerimde… Yine gözlerim doldu, nefes almalarım ağırlaştı… Duraksadım, daldım gittim uzaklara…Uzaklar? Evet o iğrenç kelime… Yine hatırlattı bana…Sevdiklerimin ulaşamadığım o uzaklarda olduğunu hatırlattı… Şu koca şehirde, hiçbir köşede seninle karşılaşma ihtimalimin olmayışını hatırlattı…Yüzlerce, binlerce insan kalabalığının içinden geçerken , hiçbirinin sen olmayacağı düşüncesi acıttı içimi…Özlemimin içimde ne kadar ağırlaştığını hatırlattı…Kendime bile tahammülümün kalmadığını hatırlattı…
Bilir misin sen “-mış” gibi yapmanın zorluğunu? Mutluymuş gibi, iyiymiş gibi, her şey yolundaymış gibi…İnanır mısın ben biliyorum…Bu aralar en iyi bildiğim şeylerden biri bu hatta… Katlanılmaz ama ne yapabilirim ki? Yoksa, ‘Neyin var?’ diye soracaklar, biliyorum. Sensizliği mi anlatayım onlara? Yoksa sensizlikteki özlemlerimden mi bahsedeyim? Ahh, saçmalama, fotoğrafınla saatlerce konuştuğumu da diyemem. Diyemem ki tutsak kaldığım yeri…Gülüşünden bahsedemem onlara…Çıkaramam adını ağzımdan…Anlamasınlar onlar, bilmesinler seni… Kıskanırım ,bilirsin…Hiç tanımadığın , görmediğin insanlardan kıskanırım… Adının geçtiği cümleleri kıskanırım…Adım attığın yolları, seni görmüş olan gözleri kıskanırım…Tut ki, bahsedeceğim senden başkalarına… Güldürme beni…
Ezberim kötüdür, bilirsin … Hem zaten ezber unutulur bir şekilde… Hafızama kazıdım ben seni…Seni, seninle ilgili bildiğim her şeyi…Gülüşünden başladım önce…Gülünce kısılan gözlerini, kimi zaman yersiz susuşlarını, sesini,duruşunu, hiçbir zaman dokunamayacağım o ellerini, saçlarını mesela en özlediğimden…İnan bana, hepsi hafızamda en silinmeyecek şekilde…Ve kursağımda tüm hayallerim…İçinde ‘sen’ olanlar özellikle… Hayal kurmayı da bıraktım senden sonra… Hayli çekilmez, yaşanılmaz oldu hayat… Anlamsızlıklar içerisinde bıraktın beni… Sahi neden bırakıp gittin ki? Çok mu sıkıyordum seni? Yoksa kıskançlığıma mı katlanamıyordun?Yoksa! Yoksa sevmediğinden mi? İyiydik aslında sen ve ben…’Biz’ olamasak da iyi duruyorduk…Anlaşabiliyorduk mesela…Sustuklarımızda anlaşırdık kimi zaman… Kimi zaman bağırışlarımızda…Ama bilirdik birbirimize neyin iyi gelip gelmediğini… Yoksa? Deme öyle… Hepsinin rüya olduğunu deme…Deme benim uydurup durduğumu…Hayır! İnkar etme güzel günlerimizi… Senin için aslında hiçbir şey ifade etmiyor olduğumu söyleme… Şaka yapıyorsun değil mi? Söyle, şaka olduğunu söyle…Söz veriyorum inanırım…Ama yok sayma beni…Yok sayma hislerimi… Aldığım nefese anlam kattığın zamanları inkar etme hemencecik…
Ahh , kahretsin… Yine yağmur başladı bak… Yine buradan giderken sensiz ıslanıyor olacağım… Yine aynı şemsiyenin altında gezdiğimiz günler aklıma geliyor, neyse ki göz yaşlarımı yağmur göstermiyor… Yine kaçıp geldim , bulamayacağım evin yolunu…Gülünecek durum farkındayım ama ne yapayım unutuyorum evin yolunu… Seninle ilgili olan her şey kalıyor aklımda ama gerisi yok…Öncesi yok, sonrası yok… Olsun, önemli olan hatırlamak seni… Unutmamak değil , “hatırlamak” … Öpebilir miyim toprağı? Kokun yok ama ne yapayım? Yine kaçıp geleceğim ama ne zaman olur bilmiyorum… Zeki Müren’den “Elbet Bir Gün Buluşacağız”ı üstüme alınıyorum…Sen ve ben için… Sen beni bıraksan da ben bırakamıyorum… Gurursuz deme… Vallahi alakası yok… İliklerime kadar özlüyorum… Bak yanaklarım ıslanmaya başlamış bile… Daha fazla durmamalıyım…Ve sen aşk, hoşça kal…
Bir cevap yazın