İnsan denen varlık, kendine alma üzere dünyaya gelir, nefsten oluşur. Yeme, içme, cinsellik, itibar, bilgi gibi ihtiyaçlar içerisinde kendi kabını doldurma üzere yaşar. Ta ki kalpteki noktası uyanana ve sorana dek, “Hayatın anlamı ne? Neden varız şu alemde?” Kişi ölüm gerçeğini farketmiş, bu dünyanın geçiciliğini idrakta, kendi için yaşamaktan bıkmış, yeterince yemiş, içmiş, dünyevi tatlardan zevk alamaz hale gelmiştir. Maneviyat yolunda olan kişi, egosu en yüksek olandır sistemde. Yeme, içme, cinsellik, itibar, bilgi artık kesmez, daha fazlasını ister. Hepimiz öleceksek, sonrasında ne var? Ruh nedir? Ruhunu hissedebilmek için, “ben” diye sınırladığı nefsani varlığının ötesine geçmesi gerekir. 18,000 alem bir insanda barınabiliyorsa, idam edilecek de olsa bir insan çıkıp “Ene’l Hak” diyebiliyorsa, bunun bir sırrı olmalı. İşte sırrın peşine düşenler bir yolculuğa çıkar kendi içsel aleminde, yolun cefası da pek çok sefası da. Beninden geçip bir olma yolu, kimseyi kendinden ayrı görmediğin, O’nun gibi ihsan ettiğin, aldığını kanal olup verdiğin, Hakkı Hakta Hakkın gözüyle izlediğin. Mevzu bunu hal etmek, dil söyledikçe gönle indirmek. Talip olana verilecek elbet.
Bir cevap yazın