TEMMUZ’UN ON/BEŞ’İNDE BİR HAZİRAN SELAMI – Mehmet Özgür Ersan

1

Burada yalnız ayda bir görüyoruz güneşi
Gözlerimizi ovuşturuyoruz
Değişen birşey olsun diye
Ama değişen birşey olmuyor
O yine vaktinde geliyor
Oysa aydınlatılacak ne çok şey var

2

Yürürken sokaklarda koca yığınlarla karşılaşıyorum
Çok değil bir iki yıl önce sokaklarda idim
Direnmek boş diyenlere
Gülümseyerek
‘Canını acıtacağını bile bilsen ilerleyebilmelisin’ demiştim
Şimdi o gün evlerinde oturanlar sokakta
Hayat insanı her daim sınıyor galiba
Sıra sana gelmeden susmamak erdemmiş anlıyorum

3
Dağlar büküyor dizlerini ergeç
Tan külrengi  burada
Her zaman böyle değilmiş
Kimi suçlamalı şimdi bilmiyorum
Şimdi birlik zamanı

4

İnsanlar geceleri uzun uzun bağırıyorlar
Biliyorum bütün insanlar iyi yürekli
Ama neye yarar
Defne, zeytin dalı, akasya kokusu sarsın isterken
Atatürk Bulvar’ında Üsküdar’da insanlar ölüyor
Her yanı bir sessizlik kimsesizlik sarıyor

5

Herşeye rağmen insan kalabilir insan herşeye rağmen
Gerçekten herşeye karşı koyabilir
Bir sözüm daha var, bir soru daha doğrusu
Sizin ülkenizde nasıl akıyor zaman ?
Hem nasıl titretiyor insanı, akan suları ‘ölüm’
Bilmem.Öyle yalnızlıkları duyuyorum ki
Herkesin kendi acısına baktığı
Susuyorum

6

Bilmem. Öyle yalnızlık öyle soğuk istemiyorum.
Bir halkın çaresiz sesinde
Kimse evsiz, sussuz, aç kalmasın
Kimse ölmesin haksız yere
Kimse hiç kimse kapısını örtmesin
Perdesini çekmesin
Kimse kimsenin acısına.
Temmuz’un on/beş’inde bir haziran selamı
Versin herkes birbirine.