Teşvikiye’yi özlüyorum
Sabahlarında sonsuz iyilikler yeşilleniyor İnsanlarından ahiret bilinci taşıyor
Görsen inanmazsın
Evler dağ eteklerinde geziyor
Aşk’a hep çocuk kalmak mıdır? Doğrucu kuş.
Meraklı gözlerle süzülen İstanbul adımlarım Gülümsetir çıkmaz fikirlerin ensesinde
Ne yalnızlığım ne telaşım
İncitmez teşvikiye’yi ömürümce
Teşvikiye’yi özlüyorum
Ruhum da ince bir sızıdır toplanan cahillik
Ölümdür bilemediğimiz vakit
Kim bilir bu topraklar da bir avuç yeşile sebep olurum Eskiyen kaynar yüzlerinden, derisidir cevabı zamana Kim ölmez ki hayatın gerçeğinden
Hayaller içinde süslü samatya..
Bir cevap yazın