Yağmur – Emrullah Burgu

Bağrım bellenmiş toprak üstünde gezme telaşını saklar

Var mı bulan? Eksiksiz saklanış yırtar kalabalığın ayak izini

Telaş niyedir yavrum

Bağrıma taş basamıyorum içimdeki toprağı yolum bilip

Yol coğrafyamın göbeğine uzanır uzunca

Yorulur kendine varamayan yollar: Her eşikte dinlenir ve kaldırımlar sığamaz yola

Sen her evin kapısını açmaktasın

Her evin eşiğinde yolları beklersin

Bense mühürlenmiş sokaklar dökerim dudaklarıma

.

Konuş diye yakaran sahici yaradır sadık evim

Talaşlar içinde ve ahşap döküntülü sığ kenarlar eşliğinde

Zaman henüz asılmamışken duvarlara ve duvarlarda çivilenmemişken evler

Sana hiç lafzım olmamışken veyahut sokağında zaman kollarını kemirmemişken

Çocukluğun henüz büyümemişken yüzümde bulutları arşınlayan stabil ve elem kağıtlarıdır

Ve sen bana ellerini hiç uzatmamışken ıslandığım her yağmurda

Küçük burjuvalar yetiştiririm senden kaçıp

Budala mevsiminin köklü seyyar çatısına çıkıp pazarlarım kendimi

Göğe

Kölenin ellerini tutuştururlar ellerime

.

Göğün eğildiği kadar kabarır bağrım

Bağrım: Beni yağdırmaktadır dağların eteklerinde uyutulmuş bahara

Ve yorgun, mayhoş yolların üstünde tepinir

Yara yağmurun yarasıdır: kırgın ergen cesetlerde arar yorgun bir akşamüstüyken karanlığı

Asılı kalmanın yorgunluğunu da çekerek ağarır seni görmeyen cephem

Alkolün köpüren dişlileri çarçabuk sarhoş eder gökyüzünü

Eğilen göğün istifra edişidir yeryüzünde: Islanan yağmurdan sakınmak

Toprak kuru elbiseyle dikilir

Dikilir sinemden bir ölünün yaşantısı kadarlığı

Yavrum dirilir bende soramadığım kırgın ikindinin ağırlığı

.

Toprak giyinene dek her ölüm bana çıplak kalır

Ya rab

Bu yağmur hangi evi çıplak bırakır?

.

Bağrım: Sıvası bitmemiş bir evin ikinci katında oturur

Kara kalemle yeni yaralar keşfeder ve yeni yorgunlukları diker toprağıma

Yavrum

Yağmur kanırtsa da içimdeki harmanı ve papatyaları

Sürüngen bir çamur olmak düşer avuçlarıma

Dua ergenlerin inanmadığı hayal kentidir

Oysa ben her balkondan sana bakarım

Yollar senin kentinde yorulur

.

Perden hep yarı aralıktır ve göğün sahibi gibi bakar bana bakışların

İçinde bir dünya: Bir ben bir de toprak hasret o dünyaya

Yağmur bütün düşüncelerimi gebe kılar

Ve ben azgınca gelen kelimeleri misafir ediyorum dudaklarıma

Oysa

Ne de çok yakıştırırdım gölgem toprak üstünde ağlayınca

Yaslanırım gölgeme kamburlaşmış düşman kadar

Aklım yağmurun ıslandığı kadar. -Yaralar