Yatağım cam kenarında, bahçeye bakıyor. Yan oda balkonlu ve annem sık sık orada.
Şarkılar mırıldanarak geçti yine balkona. Duymadığımı sanıyor ya da duyduğumu sandığı için yapıyor. Kim bilir?…
Her gün aynı heyecanla aynı telaşla, her gün aynı sırayla çiçeklerine su verir. Her birini ayrı ayrı sever. Gülleri nergisleri bir bir koklar ve içine çeker.
Geçen gün uzaktan akrabamız Fehime Hanım’a anlatıyordu.
“Konuştun mu anlıyor bunlar Fehime. Bak geçen sevdim, yaprağını hafifçe okşadım, canım dedim, bir tanem dedim, niye çiçek açmıyorsun aç bak ben seni çok seviyorum dedim. İki güne kalmadan açıverdi.”
Sonra biraz sesini alçaltıp “Hem bunlar da olmasa kiminle sohbet edeyim ben. Bütün gün yalnızım bunlar bana yoldaş’’ dedi.
Odamdan gözükmüyor, ama sesini duyabiliyorum. Yaprakları boynunu büktüyse hüzünlenir. Anlarım. Onlar canlanınca canlanır. Bahçedeki ağaçlarla durmaksızın her mevsim konuşur. Her sabah asmaya, menekşeye, şeftali ağacına, kedilere günaydın der. Benimle de çiçeklerle konuştuğu gibi konuşsa, sevse, okşasa saçlarımı, bende canlanır mıyım ki?
“Suyumu bitmiş benim kızımın, aman boynun eğik kalmasın.”
Bilirim onları ne çok sever…
Yoo, kötülemiyorum onu size. Her sabah benim yanıma da gelir. Bazen sağıma bazen soluma yatırır. Nasıl bıraktıysa öyle kalırım. Bazen kremler, bir şeyler sürer vücuduma, yara açılmasın diye. Konuşurken duydum. Hayır, benimle değil. Benimle konuşmaz. Bir kere de bana “günaydın” dese.
Çarşafım ıslanmış bu sabah. Yine kızdı bana. Haklı da. Bütün suç bende, elimde olsa…
Keşke arada sırada çok değil ayda bir kere de olsa sohbet etmek içinde gelseydi odama.
Hep yalnızım.
Geçen hafta komşumuzun çocuğu gelmişti odama. Gözümde bir damla yaş görmüştü. Şaşırmış ve daha da yakınıma gelmişti. Gözyaşları insanları birbirine yaklaştırıyor galiba.
Annem yanımdayken de gözümden yaş gelseydi ve annem görseydi, konuşur muydu o zaman benimle? Annem içerde çocuğun annesiyle derin bir sohbete dalmıştı. Çocuk, yatağımın başucuna oturup, neden ağladığımı sordu. Aslında gözümden yaş geldiğinden bile haberim yoktu. Benden cevap gelmeyince, ki zaten o da biliyordu bunu. Cevap almak için sormamıştı. Benimle konuşmak istiyordu o gün. İlk defa o gün, hem annesini hem de kendisini anlattı bana. Kimseye anlatamayacağımı bildiğinden, kimseyle konuşamadığından olsa gerek. İçinde birikenlerin onu boğuyor olmasından olsa gerek. Anlattı. Anlattı. Anlattı. O anlattığı için mutlu oldu o gün. Ben bana anlattığı için. Bana can verdiği için mutlu oldum. Benimle konuşan sohbet eden hatta dertleşen biri.
Annesini hiç sevmediğini nasıl nefret ettiğini anlattı. Annesinin onu sevmediğini. Sevilmemek nasıl olur anlatmak istedim bende ona. Eğer anlatabilseydim. O anlatıyordu. Anneni çok sev diyordum içimden. Onun gözleri ise annemi nasıl sevebilirim bilmiyorum diyordu. Ben annem sevse nasıl severdi acaba beni diye düşünüyordum ardından.
Annen seni seviyor aslında demek isterdim. Ben onun yerinde o koltukta oturuyor olsaydım, birazdan kalkıp gidebilecek olduğumu biliyor olsaydım bende annemden nefret edebilir miydim diye düşündüm sonra. Annemden nefret etmek hiç aklıma gelmemişti. Bir tek o vardı yanımda. Ben bir tek onu sevmiştim.
Gözlerimi açtığımda o vardı. Sadece beni sevsin istedim ben annemden.
Dokunmasa da olur. Gözleriyle sevsin istedim. Kızgın, sinirli biri nasıl olunur bilmiyorum ben. Burada öylece yatıyorum. Belki de sinirlenmek daha güzeldir hüzünden, bilmiyorum ki.
Annemde sevseydi beni…
Koskoca adam. Nesini sevsin artık senin diyorum, sanki daha önce sevmiş gibi. Sevmişte biliyormuş gibi.
Acaba çocukken çok daha küçükken sevmiş midir beni? Hatırlayamıyorum…
Oysa rüyalarımı hep hatırlıyorum.
Annemi gördüm yine. Balkonda, çiçekleriyle. Çiçek çiçek, renk renk açan gözleriyle ve sevgiyle.
Annem balkondaydı. Çiçeklere bakıyordu. Onlarla neşe içinde konuşuyor. Onlara sevgiyle bakıyordu.
Herkes gözlerindeki sevgiye hayranlık duyuyordu.
Annem dünyanın en güzel kadını oluyordu.
Annem hançer gibi kalbime batıyordu.
Bir cevap yazın