‘‘ Seni aldattım, ’’ dedi. Bunu, hadi gezmeye gidelim, hava çok güzel ya da karnım acıktı dercesine söyledi. Gözleri muzip bakışlarını takınmış, üst dudağı hafifçe yukarıya doğru kıvrılmıştı. Kısa bir nefes aldı ardından ve önündeki ızgara eti iştahla yemeye devam etti. Ağzından çıkan kelimeler havada yayılırken anlamını yitirdi o anda. S, E den ayrıldı, N ve İ başka bir taraf yöneldiler. Onları tek tek harf olarak seçebiliyordum yukarıya doğru yükselirken, fakat bir arada ne anlattıklarını bir türlü çıkaramıyordum.
İşlek bir caddenin üzerindeki restorandaydık. Adnan’nın iş değişikliği nedeniyle evimizi taşımak zorunda kalmıştık. Nakliyeciler gittikten sonra, üç beş kutu açmış buna rağmen yorulmuştuk. Yapacak dünya kadar işimiz vardı. Biraz ara verelim dedik, hem çevreyi tanırız nerede ne var öğreniriz.
Kış ikindisi yazdan bir gün ödünç almıştı kibarca. Arada bir bizi mutlu etmek istiyordu anlaşılan. Sıkıntılı suratlara biraz tebessüm kondurmak. Nafileydi çabası pek çoğumuz için. Restoranın geniş camından süzülüp gelen güneş ışınları bedenimde dans ediyordu. Uyumak istedim birden göz kapaklarım ağırlaştı.
‘‘ Aslında evde anlatacaktım her şeyi ama tatsızlık çıksın istemedim. Bağırır, çağırırsın daha yeni taşınmışız, rezil olmak var ele güne. ’’ Tabağındaki etten bir parça daha koparttı, ağzına attı. Fazla çiğnemeden yuttu. Arkasından salatadan bir kaşık aldı. Salatanın suyu önce masaya sonra gömleğine döküldü. Keten gömleğinde ince bir yağ lekesi bıraktı.
‘‘ Hay Allah! ’’ Dedi, elindeki kaşığı bırakıp bir kâğıt peçete aldı. Lekeyi silmeye çalıştı. ‘‘ Çıkar mı bu? ’’ Gözündeki muzip bakışlar yerini kaygıya bırakmıştı. ‘‘ Islak mendil,’’ dedi telaşla. ‘‘ Islak mendilin var mı? Garson, garson bir ıslak mendil versene! ’’
Başımı işlek sokağa çevirdim. Günün akşama dönen telaşını üstelenmişti sokak. Bir anne, bebek arabasında ağlamakta olan bebeğini arabasından çıkarıp kucağına aldı. Bebek on aylık ya var ya yoktu. Ağlamaktan yüzü kıpkırmızı olmuştu. Annesi kucağına alınca biraz çırpındı kızgınlığını belli edercesine, sonra başını genç kadının omzuna dayadı, gözlerini kapattı. İçim huzurla doldu.
Güneş çekilmişti. Üşüdüm bir anda. Tabağımdaki yemek buz gibi olmuştu. Midem bulandı, canım bir şey yemek istemedi. Ne kadar da açtım oysaki. Yemeğimin üzerine kayıtsızca bir karasinek kondu. Ellerini ovuşturarak kendisine bir ziyafet çekmeye hazırlandı. Tabağı ittirdim önümden.
Adnan yemeğini bitirmiş kürdanla dişlerini temizliyordu. Dilini dişlerinin üzerinde gezdirdi birkaç kez.
‘‘ Tatlı alır mısın? ’’ Diye sordu. Garsonu çağırdı, tatlı siparişi verdi.
‘‘ Eh, ’’ dedi sonra yerinde kıpırdanarak. ‘‘ Beni kızdırmıştın, hatırlıyor musun? ’’ Tamam, biliyorum karşılığı böyle olmamalıydı. Salak kızın tekiydi zaten. Bir daha da tekrarlanmadı. Oldu işte.’’ Gür kaşlarını çatmış, yüzü ciddileşmişti. Sesinde pişmanlıktan çok öfke vardı.
Ellerime baktım, parmaklarımın ucu görünmez olmuştu. Görünmezlik saniye saniye damarlarımda ilerliyordu. Önce sağ elim sonra sol elim, ardından bileklerim, kollarım, omuzlarım, tüm vücudum. Yavaş yavaş yok oluyordum. Koca evrende bir nokta kadar olan bedenim hiçliğe dönüşüyordu. Ben bir hiçtim.
‘‘ Konuşsana, bir şeyler söyle. Bağırmana da razıyım ya! Benim tanıdığım Nazan ortalığı ayağa kaldırırdı şimdiye. Yok ,yok sana bir haller oldu. Şoka mı girdin be! ’’
‘‘ Kalkalım,’’ dedim fısıldayarak , ‘‘ Evde yapacak çok iş var.’’
Bir cevap yazın