İNSAN, denizin altındaki inciyi çıkarmak için uğraşır durur,
Ve sonunda çıkarır büyük bir heyecanla ve yavaşça inciyi denizden.
Etrafındakilere çok değerli olduğunu söyler elindeki incinin.
İnci ise şaşkın ve korkaktır yabancısı olduğu o yerde İNSANIN avuçları arasında…
Ama çıkmıştır bir kez ve ilk kez kabuğundan…
Bir insanın avucundan bakar yabancısı olduğu dünyaya,
Başta korkar bu dünyadan çünkü insanları tanımıyordur,
İyiler mi…. Kötüler mi…. Bilemez ki…
İnsan ona ‘’ Bana güven incinmene izin vermeyeceğim…
Dünya denizlerin altı kadar hatta daha güzel göreceksin. ‘’ der.
Bir geldiği denize bakar inci bir insana …
Gülümser insan, yüreğini görür inci insanın,
İyidir insan, çıkmıştır bir kez inci kabuğundan…
İnsan her gün anlatır dünyanın güzelliklerini inciye…
Yorulmak bilmeden anlatır insan, yorulmak nedir bilmeden dinler inci.
Dünyaya insanın anlattıklarından bakan inci,
İnanır dünyanın güzel olduğuna.
Güneşi, ayı, yıldızları görür, gökkuşağını görür renkleri sever inci.
Zaman GEÇER, geçer ZAMAN nasıl geçtiği anlaşılmadan GEÇER.
İnsan elindekinin değerini bilir bilmesine de…
Onu elinde nasıl tutacağını bilemez…
Nasıl olduğunu anlamadan inci bir gün kayar güvendiği insanın avucundan,
DÜŞER…. Düşer… DÜŞER düşmez tuzla buz olur.
İnsan hiçbir şey yapmadan sadece bakar incinin avucunun içinden kayışına,
İnsan hiçbir şey yapmadan bakar incinin tuzla buz oluşuna…
Belki de kızar içten içe inciye avucunda durmayışına.
Peki sonra?.. Sonra ne mi olmuştur?…
Deniz eski denizdir, dünya eski dünya
İNSAN…İnsan kaldığı yerden devam etmiştir hayatına.
Olan inciye olmuştur denizinden uzakta…
Dünyada paramparça….
Bir cevap yazın