Yalnızlığın başkenti yine yüreğim

Bir kadeh, bir sigara külü,

İçim ürpertiyle dolu

Hem boşluktan çıkma

Hem boşluğa dalma

Çıksam değişirim korkusu

Çıkmazsam boğulurum endişesi

Öyle bir ikilem ki bu

Yalnızlıkla örülmüş duvarları

Zamanın tik takları

Yakıp kavuran bir hasret

Bir duvar saati

Eski bir fotoğraf

Ve gri

Soğuk bir kent

Her yanımı sarmış bu uzun uzadıya geceler

Ve ben zamanın yolcusu,

Kalın duvarlarla örülü bir yalnızlık masalının adı

Ve ben zamanın yolcusu

Toprakla belenmiş

Hüzünlü türküler işitmiş

Derin bir toprak sızısı gibi duyarım

Bol yıldızlı gecelerde sesini

Ve ben zamanın yolcusu

Zamanın en hüzünlü yolcusu

Ne zaman sesini duysam

Benim içimi bir parça yokluk sarar

İçimde büyüyen bir sensizlik

Yoksullukla beslenir

Ve ben ne zaman yüzünü görsem

Utanır kızarır yanaklarım

Yüzüne bakamam bile,

Sahi gözlerin ne renkti sevgilim!

Çok mu zaman olmuştu gözlerinin derinliğinde kaybolmayalı,

Yoksa bir can kenarı uzaklığında mıydı bana

Koynumda yaprakları sararmış

Kalın bir kitapla dolaştım sokakları

Ruhumda ki acılarla doldu bedenim,

Bir rüzgâr esti dağıttı yüzüme yansıyan hüznü

Bir hiçlik geldi sardı benliğimi

Nietzsche’yi anladım

Ya da anladığımı sandım

Yürüdüm,

Başımı göğe kaldırdım

Henüz hazır değilim baharlara ey sevgili!

Elini hiç uzatma bana

Tutamam

Uzanamam

Uzanırsam o bembeyaz parmaklarına

Bir kuğunun salınışı gibi titrer yüreğim

Bir kuşun kanadına takılıp gider aklım

Mavi bir gökyüzünü umarken

Sürgünlerde yaşlanırım

Seninle yaşlanırım

Sensiz yaşlanırım

Kuytu bir akşamüzeri

Ellerini ellerimde bırak

Ben unuturum

Toprakla belendiğimiz aşkı

Bir akşamüzeri “ömrümü ömrüne” bırakırım

 

Yaşadığım en derin aşktın sen.

 

Cennet Güvenç