Caddenin efsunlu yollarında dolaşırken gözüm ona ilişti. Ayaküstü lafladık. Çok değişmişti. Eskiden kapalı olan saçlarını şimdi açıktı. Garip bir renge boyamıştı, rengini çıkaramadım. Tırnakları uzun ve ojeliydi. Yüzü, sürdüğü boyalar sebebiyle adeta ay parçasını andırıyordu. Onu bir parka davet ettim. Gülümseyerek kabul etti. İçimde garip, anlatılmaz bir kıpırtı oluştu o an. Parka gittik. Dönme dolaba, salıncağa bindik.
Ondan hoşlanıyordum. O bunu biliyordu. Sanırım o da benden hoşlanıyordu.
Geçip yemyeşil bir düzlüğe uzandık. Dalgalı, renkli saçını çimene yaydı. Ay parçası yüzüne baktım. Gülümseyen yüzünü kötü bir anısını hatırlamışçasına buruşturdu. Kaşlarını çattı. ‘’Bu hayatı hiç sevmiyorum’’ dedi. Uzandığı yerden doğruldu. ‘’Hem de hiç sevmiyorum’’ diye ekledi. Ellerimi, küçücük ellerine uzatmaya çalıştım, ürktüm geri çekti. ‘’Neden?’’ diye sordum. Simsiyah gözlerini mavi gökyüzüne çevirdi, çimlerden parçalar kopardı. ‘’Ailem beni terk etti’’ dedi. ‘’Mecburen teyzemlerde kalıyorum. Para kazanmadığım ve üstelik onlara yük olduğum için başka gözle bakıyorlar bana. Beni terk eden aileme de ben dönmek istemem. Hem zaten dönsem de kabul etmezler beni, örselerler.
Mutsuz kara gözlerini bana dikti. Mutsuz yüzünü sonrasında kahkahaya çevirerek ‘’boş ver’’ dedi.
Bir ara sustuk. Sıkıntılarına üzüldüm. Ansızın başımı çevirdim. ‘’Ben senden hoşlanıyorum’’ dedim. Güldü. Cebinden bir sakız çıkarıp çiğnemeye koyuldu. ‘’Neremden hoşlanıyorsun?’’ diye cevap verdi. Bu cevaba akıl sır erdiremedim. Ellerimi ellerine dokundurdum. Yüzünü bana çevirdi. Dudağını uzattı, uzattım lakin dokunmaya ürktüm. Küçük elini yumruk yaptı. ‘’Neremsen hoşlanıyorsun, söylesene’’ dedi. ‘’Senden’’ dedim. ‘’Sensen hoşlanıyorum.’’ Ağzındaki sakızı balon yaptı. Elleriyle oynamaya başladı. ‘’Siz erkekler hep böylesiniz’’ dedi. ‘’Kim bilir nerem seni bana tutkun etmiştir. Sütun bacaklarım mı? Dolgun kalçalarım mı? Yoksa çekici göğüslerim mi?
Yüzüm sinire büründü. Bu lafları ettiğine inanamıyordum. Onun ve ruhunun bu denli değiştiğine de inanamıyordum. Tek laf etmedim. ‘’Yanımda ateşe bürünmüşsün’’ dedi. ‘’Eğer canın oynaşmak istiyorsa, yararlanmak istiyorsan bana kırk lira ver. O zaman ateşini söndürürüm. Kırk liracık..’’ ‘’Böyle konuşma’’ dedim. Aldırmayıp ayağa kalktı. Kalçalarını, göğüslerini oynattı. Sütun bacaklarını göstere göstere birkaç adım atıp geri geldi, oturdu.
İçimde ister istemez bir garipleşme oldu. ‘’Şu an ateşli olduğunu biliyorum’’ dedi. ‘’Bana kırk lira ver. Hem ben para kazanmış olurum, hem senin ateşin söner.’’
Kızıp yumruğumu yere vurdum. Ürktü. Yüzümü zor da olsa yumuşattım. ‘’Bak güzelim!’’ dedim. ‘’Bana böyle laflar etme. Böyle konuşunca seni gözünden düşürürüm, küçük görürüm. Değerini düşürme. Şuan ateşli olan ben değilim, sensin.’’
Yüzünü yere dikti. Dudaklarını büktü. Gözlerinden küçük küçük damlalar düşmeye başladı. ‘’Parasızlık işte’’ dedi. ‘’Para getirmediğim için geçen gün teyzemin kocası göz dikti bana. İlle de isterim yoksa evimde kalamazsın diye tehdit etti. Dışarı çıkacak olurum, gençlerin gözü benden ayrılmaz. Kapalı yere girecek olurum, anında elleşirler. Bir fabrikada çalışır olurum, yiyecekmiş gibi göz dikerler. Bir dükkâna girer bir şeyler almak isterim, bir şekil bedavaya getirebilirsin deyip ahlaksızlık teklif ederler. Ben orospu olmayı ister miydim?’’
Ağlamasını daha bir arttırdı ve hızla koşarak uzaklaştı. Koşarken umut damlacıklarını yere düşürüyordu.
Bir cevap yazın