“Halil pabucu yarım çık dışarıya oynayalım” diye sesleniyorum şubattan beri ablanın babasına
ama beni bir türlü duymuyor. Ablanın babasının ön verandalarından Koca Köpek tarafından kaçırılıp
bir süre gönül eğlendirdikten sonra yukarıya çıkan yolun siteye pek de uzak olmayan sağ tarafına
bırakıverdiği siyah renkli sağ ayakkabısının tekiyim.
Deriden imal edilmişim, altım lastik 42 numarayım. Ablanın babasıyla uzun yıllardır birlikte
olduğumuzdan birbirimize nazımız geçer. Baba sıklıkla çabuk olmak için bana ayağını sokmaz, arkadan
üstüme basar. Kıro gözükmem bir ağırlığından canım da yanar. Ama onca senenin hatırı var.
Ben gideli iki ay oldu. Meyve ağaçlarının kuru dalları çiçeklendi. Otlar yeşerdi boyları 40 cm’i
buldu. Onların arasında beni görebilecekler mi? Buraya hiç gelmediler ki. Baba ön, arka, üçgen
bahçeye, arabaların park edildiği yere, komşuların bahçelerine, su depolarının yakınlarına baktı. Biraz
daha yürümeye devam etse beni görecekti oysa. “Ben buradayım” diye bağırdım kaç kez ama
duyamıyor. İşitme cihazlarını kullanamıyor ki. Ayarlanması gerekiyor.
Baba yağmur çamur bakmadan her türlü berbat hava koşullarında beni giydiği için zorluklara
alışığım. Ama bu kadar da değil. Aylardır dışarıdayım. Bu kış da çok çetin geçti. Bilmem kaç senenin en
soğuk kışı olmuş. Martta yağan karı bile bizzat tecrübe ettim. Derim sertleşti. Peki ya temmuz ağustos
aylarındaki o kavurucu sıcaklarda ne yapacağım? Derimin üstü çorak topraklar gibi çatlayacak.
İçimden yılanlar kayacak.
Sol tekim günlerce ön veranda da yolumu gözlemiştir kesin. Ama ben bulunamayınca
ayakkabılıktaki yerimize(üç raftan en altta olanı) Eşini kaybetmiş dul bir kadın olarak mutaassıp bir
hayat sürecektir artık. Teki kaybolmuş bir ayakkabı olarak dolapta yaşamaya mahkumdur. Sosyal
hayatı sona ermiştir. O da ablanın evinde olduğundan. Başka bir evde bu kadar bile şanslı
olmayacaktır. Çöpe atılacaktır.
Bir cevap yazın