Acının en büyüğünü gördü gözleri.
En büyük matem, her gün kanatırken ciğerini,
söndürmedi gözlerindeki ışığı. Ocağını söndürenlere inat, dik durdu.
Sofrasını kurmadığı tek bir gün olmadı.
Kaygıları alnını terletip dururken,
tırnaklarını yiyerek pencere önlerinde çocuklarını beklerken, bunu sadece o bildi.
Göstermedi hüznünü. Çalan kapıları,
gülerek açtı.
Yoksulluğun en büyüğünü o gördü.
Yine de toplayıp getirirdi pazarı.
Biri bin yapan umutları hiç eksilmedi.
Bayram sabahları için aldığı şekerleri gibi…
Bu yüzden bir annenin gözlerinden bakmalı yaşama.
________________________________________________
Çocuklar yeterince acıyı, ölümü, şiddeti,savaşı gördü ve hâlâ da görüyor.
Bizim anlatacak bayram anılarımız var.
Onların da olmalı. Olacak!
Acıya,
yasa,
hainlere inat bayramlaşalım.
Seçil Oğuz
