Binaların YÜKSEKliğinin yarıştığı bu kentte, tek katlı yuvaların “ALÇAK” gönüllü çocuklarıydık. Tek oyuncağımız hayallerimizi tadilat etmekti sokakların çamurlu yollarında. Yağmurlu günlerde ıslanmak ahmaklık değil, el ele tutuşup gökkuşağını izlemek için, kırmızı renkli çatılarda güneşin belirmesini beklemekti saatlerce. Güneş gri bulutların arasından baş gösterdiğinde, tek kaygımız ıslak ayakkabılarımızı kurutmaktı. “Kendimize benzeyenleri sevdiğimiz söylenir.” Düşünce ve zevk paylaşımı üzerinden mi yeşerir arkadaşlıklar? Yoksa sadece karşılıklı bir fayda mıdır?
Yani ‘sen benim sırtımı kaşırsan ben de seninkini kaşırım’ anlayışına. “Karşılıklılık ve eşitlik arkadaşlar arasında önemlidir; fakat her şeyin ille de aynı şekilde karşılığının aranması anlayışı yakın arkadaşlıkların kurulmasına ve sürdürülmesine aykırı değil midir?
İşte bu yüzden değil mi arkadaşlık kavramının çağımız için hiç bilinmeyenli bir denklem kadar anlamsız ve uzak olması. Aslında, aile olmanın, dostluğun, paylaşımın yeşermeye başladığı yerdir arkadaşlık. Bizim için aynı düşünmek değildi arkadaşlık. Üzüntüsünü benimsemek sebebini hiç bilmesek bile, mutluluğuna gülmek, içimiz hüzünle kaplı olsa bile. Cebimizdeki kuruşla bakkaldan aldığımız ekmeğin arasına salça sürüp altıya bölmekti arkadaşlık. Bölüşmekti arkadaşlık, hüznü de, sevgiyi de. Şimdi biz büyüdük, ve büyüdükçe insanlar küçülüyor gözümde. Artık nerede dostluktan bahsedilse, aynaya bakıyorum sadece…
Volkan Bağçeci
Bir cevap yazın