Ne zaman ki unuttu insan, sevmeyi insanı,
Meşru kıldı kendine kardeşinin kanını.
Şimdi her yer savaş, her yer feryadı-ı figan.
İnsanın kendine küstüğü gün, damarda durmaz oldu, kan.
Küçücük menfaatler için kocaman yürekler gönderdik dünyadan
Bu da yetmedi bize, küçücük çocukları kurşunla uyandırdık rüyadan
Hiç düşünmedik sonunu bunların hesabını, sormaz mı bize diye yaradan
İnsanla insanlık öldürülürken, gözlerimiz kapalı çekildik biz aradan.
Şimdi kapatsak gözlerimizi saysak bunlar bir rüya
Ne gidenler geri gelir, ne de yaşanılanlar unutulur
Sen ben yoktu, hep beraber kardeş idik güya
Kardeşin yaptığı buysa, düşmanın ki kızılcık diye yutulur.
Kardeş kardeşe muhtaç olmamak için, oluyorsa düşman
Tek işim düşmesin diye yaptıklarından, Olmuyorsa pişman
Mazlum çocuklar açken koskoca dünya haramla Şişman
Memnun etmek için mi? dostu, bu kadar düşman
Bir cevap yazın