Dehşet Gün ve Dalgın Genç – Abdullah Aydın

Mekruh şerleri defeden saadetin ferahlığını hissetmiştim o gün

Hafiften esen sahte bir rüzgâr

Çam ağaçlarının yapraklarını şereflendiriyordu

Semadaki büyük sarının ihtisasından

Harap olduğum mutlu bir gün gibiydi o gün

Ruhuma sirayet eden hakiki bir saadetin

Ferahlığını hissetmiştim o munis gün

Afakları meçhul, müthiş semanın altında

.

İhtiyar çamın budaklarının küskünlüğü fark ediliyordu öğle saatlerinde

Bense senin hasretinle ufalanıyordum o munis gün

Uzaklarda çok uzaklarda kurtuluşun meşakkatli bir zaferiyle

Tecessüs uyandıran köhne bir kale dikkatimi çekiyordu

Kimi zaman yürüdüğüm mavi lambalı patikanın eteklerinde

Yedi renkli mavi bir deraguş ardı sıra peşimdeydi

Şırıldayıp duruyordu ansızın

.

Bilinmezdi, belki de o köhne kalede Romeo ve Jüliet’in olduğu

Ancak unutmuştum ki bizim sevdamızın hepsinden ebedi olduğunu

Evet bir gençtim, ümidimle tahayyüllerimin ardından devam ediyorken

Sakinliğimi muhafaza etmeye çalışan,

Güçlü, kuvvetli durmaya gayret eden, iddialı bir gençtim

.

Zannediyorlardı ki bu gençle alâkadar değil yazılan bunca kelam

İstiyorlardı ki sadece yazsın Pamuk Prenses ya da Keloğlan

Bilmezdim, ey gül sureti şimdilerde hüzünlü yârim

Şimdilerde artık ben de yorgunum

Anlatamıyorum hiç kimseye, olmuyor…