Sınandığında ipek kılıçla
Kan kokusuna alışkın atlarımızla
Omuzları sızlayan süvarinin
Tuğrasının kazandığı
Çatlakları sıvanmış ören bir hana sığındık
İçindeki siyah bir sis akıntısını
Üflerken Ney’e yalın ayak bir derviş
Ufuklardan kovulan bütün bulutlar
Göğsüne sığınıyor ağmak için
İnleme kalbim
Güne bakan tutkun uğuldar
Hayal ormanında
Sular altında kalmış
Dünyanın tek ateşine
Promete’nin leşkeri adına
Gölge olmasın diye
Kılıcı yal ve balı aşk yurdu eyleyip
İlhaka yeltendim
Kızıl kara atlastan biçtim kefenimi
Kemiklerime kazıdım erincimi
Bengü sözümü zamana bırakıp
Deşince o alçacık Hüyük’ü
Çamurdan lahdimde yüzükoyun
Göz oyukları kanlı
Kafatası kitabe
Eksikli gedikli yalan
Yanlışta olsa
Hakkını helal etmiş
Bir ölü yatıyor olacak
Mehmet Özgür Ersan
Bir cevap yazın