bir varlığın bir yokluğa karıştığı
evvel zamanın içinde
kalbura dönmüş bir ceset..
ki,
ne yana dönsem sonsuz jilet izleri
bize kanayan üryan ellerin
ve edepsiz tüylerde saklı gece
üstelik,
ayak bileklerin
sonsuz,
çıplak..
yahut dışında
evvel zamanın,
kimine göre insan olmanın
kamburunda diğer insanın
ve
bir varlığın diğerine armağan olduğu
ayyuka çıkmış herhangi bir ülkenin
kaygısız,gri bir okul sabahında,
öylesine
sıradan
bir çocuğun
parmak kaldırışında
ve
telaşında gözlerinin
intihar sessizliği
ikimize yalnız içimize
çoğalan..
üstelik
ayak bileklerin
sonsuz
ve şimdi solgun
nasıl söylesem;
-yaşayabilmek çoğaltıcı acı
Bir cevap yazın