Sesimi
Sözümü soydum
Çıplak.
Batan nedir
Göz kapaklarıma
Anılar
Soluksuz bir nefes gibi
Atıyor başucumda
Sensedim
Yelken açtım
Durgun bir denize yine
Ellerimi kanatıyor gözlerin
Uçmaya küsmüş
Kuşlar gibiyim
Bu gece.
Aldım koynuma
Sonsuz sessizliği
Saçlarını tarıyorum gözlerimin
Çocukluğumun yıpranmış şarkılarıyla
Bir gemi yanaşıyor omuzlarıma
Demir atıyorum dudaklarıma
Mühürlemiştim oysa.
Yol çıkarken
Bir mendil olmalı
Gül kokulu
Gözyaşları sinmiş arasına
Gri bir akşamda
Eski bir bavul
Soğuk bir düş ellerimde.
Son tren diyorlar
Okuldan kaçmaya niyetli çocuklar gibiyim
Şehir şehir
Ülke ülke
Ve bir deniz boyu koşsam
Bulur muyum kendimi
Saklanmayı isterken.
Nemli bir bahar sabahında
Çalan düdüğe
Küfürler sayıyorum
Uyandırdı diye zamanı
Gitmenin geri dönüşü yoktur
Ayrılığa içi sızlamaz
Pas tutmuş trenlerin
Yola çıkmak dediğin
Ellerinin ellerini keşfederken
Yaşadığın hüzündür.
Olsa olsa
Bavulun yerleşir yerine
Sen oyalanırken
Kendi vagonlarında.
21.09.2014
